Iets wat we allemaal graag doen als Nederlanders op vakantie is naar de markt gaan, zeker de vrouwen, toch? Leuk in Italië over de markt struinen tussen de badlakens, slipjes en aardewerk in allerlei leuke kleurtjes, je hebt het allemaal niet nodig maar het is wel leuk… In China ga je daar vanzelf anders over denken al is het wel een beleving op zich en absoluut niet te vergelijken met welke Europese markt dan ook.

In Beijing liepen we door een doodgewone, akelig westerse winkelstraat, toen we in een zijstraatje onze eerste Chinese markt zagen, LEUK! Ja, heel leuk alleen neus dichtknijpen. Nee, geen halve varkens of hond, maar spartelende schorpioenen op een uit de kluiten gewassen satéprikker met als toetje een heuse zeester on top. Yammie! Het was dat onze reisleidster ons ten zeerste had afgeraden voedsel te eten van kraampjes op straat, anders had ik het zeker geprobeerd. Vooral de penetrante geur die nergens thuis te brengen was deed me watertanden.

Twee dagen later kwamen we tijdens onze fietstocht door één van de vele volksbuurten van Beijing terecht op de markt waar de locals de dagelijkse boodschappen doen. Dit had wel wat meer weg van een in onze ogen normale markt als puilden die van mij wel uit toen ik een half gepeld ei zag liggen dat zwart van binnen was. Verder was het zwaar teleurstellend dat deze markthal vol lag met voornamelijk groente en fruit. Maar door op de geur af te gaan kwamen we in een ander deel van de markt terecht waar je eenmaal binnen eigenlijk zo snel mogelijk weer naar buiten wilde: de vis- en vleeshal. De lucht was er echt letterlijk om van te kokhalzen, maar het was nu of nooit en Marc en ik zetten door. Het was ongelofelijk om te zien. We hebben hier ontdekt dat er negroïde kippen bestaan en er best 20 royale vissen in een bak van 50 bij 50 centimeter kunnen leven met een bodempje water er in. Waarom zou je nog een grote vijver aanschaffen? Hier kwamen we ook het schattige meisje tegen die met een rivierkreeftje aan het spelen was waar ik in mijn vorige blog over vertelde. Ze was zo lief om het ook even aan mij te geven, apart speelgoed moet ik zeggen.

Verder zijn we nog op een medicijnmarkt geweest in Xi’an en een of andere wereldberoemde spectaculaire markt in Kanton, maar die vielen een beetje tegen. Ze verkochten er allerlei kruiden die voor ik weet niet wat allemaal goed waren maar niemand kon je vertellen wat het was. Verder waren er wel gedroogde dieren te vinden, slagen en zeepaardjes bijvoorbeeld. Deze schijnen vooral voor de mannelijke powers erg goed te zijn. Ik heb voor Marc wat meegenomen op sterk water, dat doe ik iedere avond stiekem in zijn wijn,  nu maar afwachten of het werkt… Op de markt in Kanton zouden levende dieren te koop moeten zijn voor de voedselindustrie maar die hebben we, misschien gelukkig maar niet gezien. Waarschijnlijk omdat dit veel minder voorkomt dan een aantal jaren geleden.

Ondanks de geurtjes, daar moet je maar even doorheen bijten, had ik de markten in China niet willen missen. De Chinezen vinden allemaal dat ‘rare’ eten wel normaal en lekker. Kijk maar naar dat kleine schattige meisje wat een kreeftje als speelgoed ziet. Ik vraag me alleen af of dit niet meer zegt over ons dan over die Chinezen.

Morgen gaan we op zoek naar Jackie Chan want als hij ergens te vinden is moet het hier wel zijn: tussen de 4 muren van Pingyao.

Onze computer is nog steeds naar de neut dus het filmpje over de markt houden jullie nog van me te goed. In mijn picasa webalbum vind je wel nog veel meer leuke foto’s van de markt.

Ja, heerlijk toch? In je blote kont over straat lopen. Niet? Nou in China kan dat in ieder geval prima als je niet boven de één meter uit komt. Wij kwamen in Xi’an een gezin tegen, in het donker op straat. Hun zoontje was lekker in z’n nakie rond aan het rennen, hij klom net uit bad. Papa was heel trots om z’n kleine mannetje aan ons te kunnen showen en we mochten volop foto’s nemen. Z’n grote zus werd zelfs geïnstrueerd met hem te poseren.

Waarom was die papa nou zo trots op z’n zoontje?

China en kinderen, dat is toch wel een geval apart. Iedereen kent de verhalen van dat je maar 1 kind in China mag hebben. Dat is in zekere zin in ieder geval wel waar. Ik zal het even kort uitleggen:

Zoals bij alles in het leven heb je twee opties en dat begint al bij je geboorte. Of je wordt geboren als een jongetje of je wort geboren als een meisje. Als je wordt geboren als een jongetje hebben je papa en mama geluk want een jongetje krijgen is goed, jongetjes kunnen later als je oud bent goed voor je zorgen. Papa en mama mogen dan geen tweede kindje meer krijgen, want dan komen er te veel Chineesjes.

Als je wordt geboren als eerste meisje hebben je papa en mama een beetje pech maar ook een beetje geluk. Met een meisje zijn Chinezen niet zo blij, want als meisje hoor je als je eenmaal getrouwd bij bij de familie van je man en kun je niet voor je paps en mams zorgen op hun oude dag. Gelukkig mogen je papa en mama het dan nog één keer proberen. Hopelijk krijg je er dan een broertje bij, want aan een zusje hebben ze niets en bij het tweede kindje is echt scheepsrecht, anders puilt China binnenkort echt uit.

Krijg je toch nog meer broertjes en zusjes, dan hebben pappie en mammie een probleem want dan worden die niet erkend door de staat en mogen ze niet naar school en zo, tenzij je ouders alles zelf betalen. Vaak worden ze dan ter adoptie aangeboden en komen ze bij een nieuwe papa en mama in een ander land waar je wel veel kindjes mag hebben.

Ja, China blijft een raar land. We kwamen er zoveel lieve kleine jongetjes en meisjes tegen en dan te bedenken dat ze er zo wazig mee omgaan… onbegrijpelijk.

Morgen gaat het over een plek waar je zeker naar toe moet om het echte China te zien, heerlijk ranzig. Hier zorgde het meisje op de bovenstaande foto voor de nodige oh’s en ah’s.

In China rijden volgens de statistieken 1 biljoen fietsen rond en op een paar van die fietsen hebben Marc en ik rondgepeddeld door de straten van Beijing, de rijstvelden van Yangshou en over de stadsmuur van Xi’an. Dat is was een hele leuke ervaring, maar ook levensgevaarlijk zo nu en dan!

Je kunt je voorstellen dat het fietsen in Beijing tussen ruim 7 miljoen andere fietsen en meer dan een miljoen auto’s iets is om helemaal knettergek van te worden. Het zijn er trouwens niet alleen veel maar iedereen rijdt ook nog als een idioot, trekt zich niets aan van stoplichten en fietsen met lading kunnen soms wel 2 meter breed zijn. Want wat kun je zoal vervoeren op een fiets? Nou… Bijvoorbeeld een koelkast, honderden plastic flessen, 4 kinderen, koeienbeenderen, kilo’s groenten en fruit en noem maar op. Het kan niet gek genoeg, maar soms gaat het mis, we hebben wel eens een hele lading perziken over de weg zien vliegen.

In Xi’an hebben we na het experiment in Beijing te hebben overleefd ons begeven op een heel nieuw terrein; het tandemfietsen. Omdat dit de nodig samenwerking vereist en het ons ontbrak aan ervaring hebben we hier een iets rustigere locatie voor uitgezocht; de 14 km lange stadsmuur van het oude Xi’an. Na wat gammel van start te zijn gegaan liep het eigen lijk best lekker, al had de stadsmuur ook z’n obstakels, zoals de trappen omlaag die uit het niets opdoken en me nog steeds laten schrikken als ik er aan denk. We konden net op tijd de schuine helling nemen en verder sjezen. Een kunstinitiatief in de vorm van allerlei enorme vertoningen van stof en papier-maché zorgde voor het nodige entertainment onderweg, al met al een leuke ervaring, maar ik houd het toch maar bij een gewone fiets.

Op het platteland van Yangshou kreeg fietsen weer een hele andere dimensie. Het was heerlijk rustgevend, fietsen door  het Karstgebergte  met zijn prachtige rijstvelden, NOT! Het regende namelijk dat het zeikte en ook boeren rijden als idioten. Het was verder wel prachtig mooi.

Wil je het verkeer in China zelf ervaren? Onderstaand filmpje neemt je mee op de fiets, in de bus, taxi of gewoon te voet door de Chinese verkeerschaos. Druk op play en wordt knettergek!

Morgen komen de kleine mensjes aan bod waarvoor je extra moet opletten in het verkeer, en nee, het zijn niet de bejaarden…

Ingezonden door Gijs

China is een groot land dus als je er wil rondreizen moet je veel kilometers afleggen. Dat kan natuurlijk met het vliegmachien, maar aangezien wij geen tuin met geldboom hebben deden wij dat echt op z’n Chinees: met de slaaptrein.

Van te voren stonden er 4 treinreizen op het programma, waarvan 1 trip 27 uur zou duren. Deze laatste hebben we gelukkig tegen een redelijke bijbetaling kunnen inruilen voor een vliegtripje van 1,5 uur. Onze reisgids had tijdens haar 3 jaar reiservaring met Nederlanders ervaren dat zij deze lange reis niet als erg leuk ervaren omdat:

• De bedden 3-hoog, krap, keihard en privacyloos zijn;
• Er geen groot tv-scherm in iedere coupé hangt voor entertainment;
• Het bier van de catering niet lauw maar warm is;
• De toiletten (ja daar zijn ze weer) na een aantal uur enorm gaan stinken en vies zijn omdat mikken lastig is in een voort hobbelende trein;
• De ventilator bij gebrek aan airco vreselijk veel lawaai maakt, en het belangrijkste voor mij;
• Je als toerist 27 van je kostbare uren in China wel beter kan besteden.

Tijdens de 3 nachtelijke treinreizen van ongeveer 12 uur ieder, heb ik de volgende dingen meegemaakt die mijn treinreizen best wel aangenaam maakten:

• Romantisch cupnoodels eten met Marc;
• In 2 van de 3 treinen hadden we airco en hoefden we niet naar de herrie van de ventilator te luisteren;
• Het bed in de eerste trein was zo hard dat het in de volgende 2 treinen wel meeviel;
• Er op het station in plaats van warm, lauw bier verkocht werd en we de conductrice konden overhalen dat voor ons te halen;
• Het dansje van Bob in onderstaand filmpje en het meest vermakelijke van alles;
• Marina die een slaappil neemt en letterlijk omvalt na 1 slok bier, sterk verhaal maar kun je natrekken bij de rest van het reisgezelschap.

Als bewijsmateriaal van het bovenstaande heb ik onderstaand filmpje gemaakt. Helaas hebben we het avontuur van Marina niet vast kunnen leggen. Reisgenoten; mocht iemand het gouden filmpje hebben, ik wil best wel de moeite nemen om dat alsnog te verwerken in dat van mij.

Op nummer 13 staat morgen een zo mogelijk een nog slaapverwekkender maar lachwekkend thema. Chinezen zijn namelijk nogal lui…

Het bed waar ik op lig is hard maar eigenlijk best comfortabel en door de sound van The Baseballs op mijn iPhone heen hoor ik het ruisen van de trein. We zijn onderweg van Beijing naar Pingyao want de eerste dagen van onze trip door China zit er alweer op.

Terwijl de trein in een slakkentempo verder boemelt en zojuist om 10 uur de centrale verlichting is uitgemaakt en het dus pikdonker is heb ik lekker even de tijd om de afgelopen 4 dagen in Beijing te overdenken. Er komt in ieder geval een brede glimlach op mijn gezicht wat het was er geweldig.

Maandagmiddag kwamen we aan in een mistig regenachtig Beijing. Terwijl we de hele vlucht van de landschappen onder ons hadden kunnen genieten zat het nu opeens potdicht en werden we misselijk van de luchtzakken of hoe dat ook heet.

Na een snelle kennismaking op het vliegveld stapten we met een hele kudde Nederlanders en onze Chinese reisgids voor de komende twee weken in de bus naar ons hotel. De groep bleek al snel leuk en gevarieerd te zijn al ben ik er inmiddels wel achter dat zo’n beetje de helft de docent is en een abonnement op de Donald Duck heeft.

Om er meteen goed in te komen nam onze reisgids Helen ons ‘s avonds mee naar een restaurant waar een van de lokale specialiteiten en haar lievelingseten werd geserveerd; lamb chops hot pot. We hadden er geen idee van wat het zou zijn en toen we plastic kappershandschoenen kregen snapten we er echt niets meer van.

Er kwam een grote schaal met vlees in bouillon die op een brander in het midden van de tafel werd gezet en toen was het letterlijk een kwestie van kluiven tot je er bij neervalt en geloof me, die handschoenen waren geen overbodige luxe. Vervolgens kwamen er allerlei lekkere groeten, vis en vlees die nadat het lam helemaal op was de pan in gingen en hoe vreemd het er ook allemaal uit zag; het was heerlijk.

Het bed blijkt inmiddels toch harder te zijn dan ik dacht en ligt niet erg lekker met opgetrokken knieën en een laptop op je schoot. Dan moet ik misschien toch morgenvroeg in Pingyao maar verder tikken en nu lekker gaan slapen want behalve leuk, vermoeiend waren de eerste dagen in ook.

Je kunt de trip van Amsterdam naar Beijing met foto’s bekijken op mijn @trip

De foto’s volgen nog als ik terug ben in Nederland want mijn fotoalbum op Picasa wordt geblokkeerd in China.

Waarom word ik wakker? Het is zondagochtend 18 juli 2010, het zonlicht schijnt de slaapkamer binnen en doet m’n ogen openen. Ik kijk op de wekker en ontdek dat het pas half 7 is, niet echt een tijd om op staan, maar het is geen doorsnee zondagochtend. Het is de ochtend van de dag dat we naar China vliegen.

Wat nu? Door m’n hoofd speelt wat ik allemaal nog moet doen, maar volgens mij valt dat wel mee. M’n rugzak is ingepakt maar nog niet propvol, er staan meer dan 1.000 uur muziek op m’n iPhone en gisteravond heb ik bij pap en mam thuis nog wat lekker leesvoer gescoord.

Wat moet ik dan wel nog? Het huis niet brandschoon, maar dat stof ligt er over 2 weken toch weer, dus daar ga ik me niet druk over maken en daarnaast zullen m’n buren me het niet in dank afnemen als ik ‘s ochtends vroeg ga stofzuigen. Misschien nog wat opruimen maar daar is het ook nog te vroeg voor.

Betere ideeën? Ah ja; ik heb de aflevering van Popstars van afgelopen vrijdag gemist en gisteravond kwam ik nog een verzameling patches tegen van m’n reizen van de afgelopen jaren. Het zou wel leuk zijn om die op mijn backpack te hebben.

Wat te doen? Mezelf uit bed hijsen, een lekkere kop thee zetten, uitzending gemist opzoeken, uitvinden hoe ik het mengpaneel ook al weer moet afstellen om het geluid van de computerboxen naar het dolby surround set verplaatsen en naald en draad pakken.

Het gevolg? Een pijnlijke mond omdat ik m’n tong aan de te hete thee heb verbrand, verveling door een te lange uitzending van Popstars die op de achtergrond voortjengeld en blaren op m’n vingers van het naaien.

Wat nu? Nog een kop thee drinken, maar met iets meer geduld, de rest van de patches in m’n bagage stoppen om tijd te doden tijdens een veel te lange treinreis tijdens de vakantie, stokbrood afbakken, bacon and eggs bakken, Marc wekken en trakteren op een heerlijk vakantieontbijtje (al moet ik toegeven dat hij betere eieren bakt).

En straks? Rugzak op de rug, de trein nemen naar Schiphol en mezelf heerlijk relaxed naar China laten vliegen. I love nightflights!

Over ruim een week is het zo ver; Dan vertrekken we richting China. Ook al overheersen momenteel de voetbalkriebels, ook onze reis naar China begint steeds dichtbij te komen en we hebben er zin in!

Na een vlucht van 10 uur van Amsterdam naar Beijing komen we maandagochtend aan in deze wereldstad. We hebben hier 4 dagen vrij te besteden. Dat wordt dus rondslenteren door de oude wijken, verboden stad en hopelijk kunnen we ook een bezoekje brengen aan de ondergrondse stad. Dit is een overblijfsel uit de oorlog met Rusland en schijnt een must do te zijn.

Vanuit Beijing hebben we ook de kans om naar het Zomerpaleis aan de rand van de stad en naar de Chinese muur te gaan die ten noorden van de stad te vinden is. Hier moeten we natuurlijk naar toe, dus ga je binnenkort de ruimte in met een spaceshuttle, wij staan op het puntje rechtsonder op de kaart, zwaai even. Onvoorstelbaar dat dit bouwwerk te zien is vanuit het heelal.

Na 4 dagen Beijing vertrekken we per nachttrein naar Pingyao. Dit is een Chinees stadje dat nog maar net is uitgeroepen door Unesco tot Cultureel Wereld Erfgoed. Het is een stoffig oud stadje met smalle straatjes, een mooie oude stadsmuur en de noedels schijnen er heerlijk te zijn. Nu ik kan geen noedels meer zien sinds mijn avontuur in Australië, want daar heb ik me er scheel aan gegeten net als alle andere backpackers daar, maar ik ga een poging wagen. In China kom je er toch niet onderuit.

Na een paar dagen in Pingyao te zijn geweest nemen we weer een waarschijnlijk veel te drukke nachttrein naar Xi’an. Daar is het wereldberoemde terracotta leger van keizer Qin Shihuang te bezoeken. Je mag er helaas geen foto’s maken schijnt het maar kijken mag gelukkig wel. Volgens iedere reisgids is daar trouwens ook een islamitische wijk die heel bijzonder is maar ik geloof dat ik die in Turkije al voldoende gezien heb.

Na Xi’an gaan we een superlange treinreis maken van 1976 km dwars door China en deze duurt wel 26 uur. Aangezien we dan ook deels overdag reizen kunnen we wel van het mooie landschap genieten, lekker lezen en natuurlijk met de Ipad spelen.

Nu komen we in het deel van China waar ik me misschien wel het meest op verheug om te zien: het Karst gebergte. We blijven 2 dagen in Yangshuo, een klein dorpje aan de rivier de Li waar we gaan vissen met lokale vissers die nog traditioneel vissen met aalscholvers. Deze vogels vangen de vis en brengen die dan netjes naar de baas, goed afgericht zou ik zeggen. In het de Karstbergen vind je ook prachtige rijstvelden die duizenden jaren geleden zo aangelegd zijn en nu nog steeds bebouwd worden.

Tenslotte reizen we wederom per nachttrein door naar Guangzhou, in het Nederlands Kanton genoemd, bekend van de Kantonese restaurants die je in ieder dorp vind. We gaan eens checken of het eten daar lijkt op dat wat je hier bij de afhaalchinees krijgt. Echte lekkernijen schijnen volgens de Chinezen slangen, gedroogde schildpadden, uilen en katten te zijn. Tsja, ik weet niet of dat mijn eerste keuze van de kaart zou zijn, maar (bijna) alles valt te proberen.

Vanuit Guangzhou vliegen we na meer dan 4.000 km voornamelijk per trein gereisd te hebben weer terug naar Schiphol airport waar we met de neus in de Kepelse Kermis vallen.

Ik weet niet hoeveel ik gebruik kan maken van het wereldwijde web tijdens onze rondreis maar ik ga zeker mijn best doen om jullie op de hoogte te houden van onze trip. Maar voor het zo ver is hebben we nog heel wat te genieten in ons eigen landje nu Nederland in de finale staat van het WK voetbal!

Op mijn YouTube kanaal vind je trouwens diverse leuke filmpjes van het feest op het Stationsplein voor, tijdens en na de halve finale die we wonnen van Uruguay.