Het bed waar ik op lig is hard maar eigenlijk best comfortabel en door de sound van The Baseballs op mijn iPhone heen hoor ik het ruisen van de trein. We zijn onderweg van Beijing naar Pingyao want de eerste dagen van onze trip door China zit er alweer op.

Terwijl de trein in een slakkentempo verder boemelt en zojuist om 10 uur de centrale verlichting is uitgemaakt en het dus pikdonker is heb ik lekker even de tijd om de afgelopen 4 dagen in Beijing te overdenken. Er komt in ieder geval een brede glimlach op mijn gezicht wat het was er geweldig.

Maandagmiddag kwamen we aan in een mistig regenachtig Beijing. Terwijl we de hele vlucht van de landschappen onder ons hadden kunnen genieten zat het nu opeens potdicht en werden we misselijk van de luchtzakken of hoe dat ook heet.

Na een snelle kennismaking op het vliegveld stapten we met een hele kudde Nederlanders en onze Chinese reisgids voor de komende twee weken in de bus naar ons hotel. De groep bleek al snel leuk en gevarieerd te zijn al ben ik er inmiddels wel achter dat zo’n beetje de helft de docent is en een abonnement op de Donald Duck heeft.

Om er meteen goed in te komen nam onze reisgids Helen ons ‘s avonds mee naar een restaurant waar een van de lokale specialiteiten en haar lievelingseten werd geserveerd; lamb chops hot pot. We hadden er geen idee van wat het zou zijn en toen we plastic kappershandschoenen kregen snapten we er echt niets meer van.

Er kwam een grote schaal met vlees in bouillon die op een brander in het midden van de tafel werd gezet en toen was het letterlijk een kwestie van kluiven tot je er bij neervalt en geloof me, die handschoenen waren geen overbodige luxe. Vervolgens kwamen er allerlei lekkere groeten, vis en vlees die nadat het lam helemaal op was de pan in gingen en hoe vreemd het er ook allemaal uit zag; het was heerlijk.

Het bed blijkt inmiddels toch harder te zijn dan ik dacht en ligt niet erg lekker met opgetrokken knieën en een laptop op je schoot. Dan moet ik misschien toch morgenvroeg in Pingyao maar verder tikken en nu lekker gaan slapen want behalve leuk, vermoeiend waren de eerste dagen in ook.

Je kunt de trip van Amsterdam naar Beijing met foto’s bekijken op mijn @trip

De foto’s volgen nog als ik terug ben in Nederland want mijn fotoalbum op Picasa wordt geblokkeerd in China.

Waarom word ik wakker? Het is zondagochtend 18 juli 2010, het zonlicht schijnt de slaapkamer binnen en doet m’n ogen openen. Ik kijk op de wekker en ontdek dat het pas half 7 is, niet echt een tijd om op staan, maar het is geen doorsnee zondagochtend. Het is de ochtend van de dag dat we naar China vliegen.

Wat nu? Door m’n hoofd speelt wat ik allemaal nog moet doen, maar volgens mij valt dat wel mee. M’n rugzak is ingepakt maar nog niet propvol, er staan meer dan 1.000 uur muziek op m’n iPhone en gisteravond heb ik bij pap en mam thuis nog wat lekker leesvoer gescoord.

Wat moet ik dan wel nog? Het huis niet brandschoon, maar dat stof ligt er over 2 weken toch weer, dus daar ga ik me niet druk over maken en daarnaast zullen m’n buren me het niet in dank afnemen als ik ‘s ochtends vroeg ga stofzuigen. Misschien nog wat opruimen maar daar is het ook nog te vroeg voor.

Betere ideeën? Ah ja; ik heb de aflevering van Popstars van afgelopen vrijdag gemist en gisteravond kwam ik nog een verzameling patches tegen van m’n reizen van de afgelopen jaren. Het zou wel leuk zijn om die op mijn backpack te hebben.

Wat te doen? Mezelf uit bed hijsen, een lekkere kop thee zetten, uitzending gemist opzoeken, uitvinden hoe ik het mengpaneel ook al weer moet afstellen om het geluid van de computerboxen naar het dolby surround set verplaatsen en naald en draad pakken.

Het gevolg? Een pijnlijke mond omdat ik m’n tong aan de te hete thee heb verbrand, verveling door een te lange uitzending van Popstars die op de achtergrond voortjengeld en blaren op m’n vingers van het naaien.

Wat nu? Nog een kop thee drinken, maar met iets meer geduld, de rest van de patches in m’n bagage stoppen om tijd te doden tijdens een veel te lange treinreis tijdens de vakantie, stokbrood afbakken, bacon and eggs bakken, Marc wekken en trakteren op een heerlijk vakantieontbijtje (al moet ik toegeven dat hij betere eieren bakt).

En straks? Rugzak op de rug, de trein nemen naar Schiphol en mezelf heerlijk relaxed naar China laten vliegen. I love nightflights!

Hey, hallo allemaal. Bij deze begin ik aan mijn laatste berichtje vanaf Nederlandse bodem. Marc ligt nog lekker te slapen, ik kon de slaap niet meer vatten en heb dus nog even tijd om te schrijven voor ik vertrek nar Australië.

De afgelopen dagen waren toch wel hectisch, de dingen lopen nooit zoals je het graag wil. Mijn tas is in ieder geval helemaal ingepakt, weegt 12,3 kg en wonder boven wonder heb ik nog tamelijk veel ruimte over, voor cadeautjes werd thuis al geroepen. Die zitten dus al voor ik weg ben te denken aan het moment dat ik terug kom.

Vanmiddag om 2.00 pm (alvast wennen aan de Australische tijdnotering) nemen we de trein naar Schiphol. Daar vertrekt om 7.10 pm ons vliegtuig naar London Heatrow.  We moeten daar overstappen voor de trans-Atlantische vlucht naar Australië. We vliegen via Bangkok, maar hoeven er niet over te stappen en komen Nederlandse tijd vrijdagavond om 21.30 uur aan op Sydney Airport. In Sydney is het dan 8 uur later en dus 5.30 am, zaterdagochtend.

We blijven na aankomst 3 dagen in Sydney en vertrekken dan naar Airlie Beach, zodat Iris eindelijk haar vriend Mike weer kan zien. We vliegen daarvoor van Sydney naar Brisbane voor een overstap en van Brisbane naar Proserpine. Dat ligt op een uur rijden van Airlie Beach. Wat vanaf dat moment mijn planning gaat worden weet ik nog niet precies, maar dat zie ik dan wel weer.

Zodra ik Sydney ben aangekomen zal ik me weer melden en jullie op de hoogte houden van alles wat ik de komende maanden ga beleven downunder.

Voor nu kan ik alleen maar zeggen; ‘Tot volgend jaar!’

Eindelijk was het dan zo ver. Na drie kwartier wachten kwam Iris dan eindelijk de aankomsthal binnenlopen. Na een reis van 32 uur werd ze door mijn ouders, haar vriendinnen en mij opgehaald op Schiphol.

Ze was helemaal blij om ons allemaal te zien, maar er was wel een klein probleempje… rugzak zoek. Daarom duurde het dus zo lang.

Het leek er even op dat de rugzak in Singapore zoek geraakt was, maar we kregen zojuist te horen dat deze in Londen was. Waarschijnlijk is de tas nu al onderweg naar Schiphol en wordt vanmiddag of morgen thuisbezorgd. Ach ja, hoeft ze er ook niet mee te sjouwen.

Over een dik uur zijn we terug in Roermond en mag ik nog een paar uurtjes gaan werken. Vanmiddag komt bezoek en vanavond gaan we naar het terras, dus het zal nog wel gezellig worden.

Klik hier voor de foto’s.

Het was weer een gezellig kermisweekend aan de Kapel, maar vanochtend ging de wekker toch echt veel te vroeg. Ik kon gisteravond natuurlijk niet vertrekken voor Patrick Gerets en Big Benny gezongen hadden en de bonnen op waren. Het was 1 uur voor ik sliep en vanochtend ging om 10 voor 6 de wekker weer.

Er was wel een goede reden om vroeg op te staan. We zijn nu onderweg om mijn zusje, Iris, op te halen van Schiphol. Ze komt vandaag na precies een jaar terug uit Australië.

Ze belde een uurtje geleden om te vertellen dat ze in Londen was. Mijn ouders waren niet te bereiken en de telefoon thuis werd ook niet opgenomen. Zij is in de veronderstelling dat alleen mijn ouders op Schiphol staan zometeen, maar ik zit er dus ook bij samen met Renée, Lizzy en Debra. Iedereen moest dus even heel stil zijn zodat ze het niet zou opmerken.

Op de terugweg naar Roermond zal ik verslag doen van haar aankomst op Schiphol.