Eergisteravond en –nacht was echt de meest vreselijke tijd die ik hier in Australië gehad heb. Ik zat voor mijn taxi naar het vliegveld zou komen nog net effe lekker op het internet om jullie op de hoogte te brengen van mijn belevenissen in Perth, toen ik me in één keer kotsmisselijk voelde. Dat was nu net wat ik kon gebruiken met een nachtvlucht naar Sydney in het vooruitzicht, niet dus. Vandaar ook dat lange verhaal over Perth.

Op het vliegveld ging het niet echt beter en heb ik mijn tijd voornamelijk plat liggend onder mijn slaapzak over drie stoelen doorgebracht en op het toilet. De grondstewardess zag niet de noodzaak om me een andere plaats te geven dan aan het raam toen ik haar tijdens het inchecken uitlegde wat er aan de hand was. Ze vroeg wel of ik wel kon vliegen en daar niet misselijk van werd? Yes, sure, ik had weinig keuze wat het vliegen betreft en dat laatste kon ik haar niet garanderen. Gelukkig had het personeel in het vliegtuig wel in de gaten dat het voor mij en de andere mensen in mijn rij niet ideaal was dat ik aan het raam zat en iedere 20 minuten over hen heen klauterde om naar het toilet te gaan. Ze boden me na drie van deze acties een stoel op de voorste rij aan die er uiteindelijk voor zorgde dat ik toch nog een uurtje of zo geslapen heb.

Tegen de tijd dat ik in Sydney aankwam was ik nog steeds zwakjes maar mijn maag was zo leeg dat er niets meer was om misselijk van te zijn. In de trein van Sydney naar Katoomba heb ik gelukkig nog een uurtje heerlijk geslapen en bij aankomst in mijn nieuwe hostel werd ik zeer aangenaam verwelkomd, wat me weer heel wat beter deed voelen.

Het hostel in de Blue Mountains waar ik nu zit is zelfs zo geweldig dat ik besloten heb om hier ook voor de kerst te blijven. De Flying Fox – Jeroen nog maals bedankt voor de tip – is een klein, gezellig hostel met ontbijt en internet  inclusief. Ik heb zelfs geen stapelbed maar gewoon een normaal eenpersoonsbed, wat een luxe! Maar het beste van alles is de gezellige woonkamer en iedere avond kampvuur. De keuze om hier te blijven voor kerst was dan ook makkelijk al moet ik wel nog horen van mijn hostel in Sydney of ze accepteren dat ik nog een keer 7 nachten cancel, boven op de 10 die ik in november al gecanceld heb.

Vandaag heb ik lekker een dagje zitten fröbelen met verf en waskrijt, samen met twee andere Nederlandse meiden. Nu wordt het tijd voor wat actie. Ik heb al geen twee weken meer gewassen, moet boodschappen halen en eens gaan kijken wat er zo allemaal te doen is hier. Vanavond is er een barbecue. Dat zal het eerste echte eten zijn sinds eergisteren, dus nu maar hopen dat ik het binnen houd.

• Meer kerstsfeer foto’s zijn te bekijken in mijn fotoalbum
• Bekijk hier de foto’s van Perth en Fremantle

Hey allemaal, daar ben ik weer! De reden dat jullie niets van me gehoord hebben de afgelopen 10 dagen is niet omdat mijn vliegtuig was neergestort maar omdat er in de Australische bush bush meestal geen internet is en als het er is draaien ze je een poot uit met hun absurde prijzen (en ik had het te druk met socializen met mijn reisgenoten) 😉

Zo’n 2 weken geleden ben ik naar Perth gevlogen om de westkust te bewonderen. De tour langs de Australische westkust begon 10 dagen geleden met het vertrek uit Perth in de vroege uurtjes. Behalve heel wat kilomaeters gereden te hebben zijn we de eerste dag naar de Pinnacles Desert geweest. Dit is een duingebied vol met zandstenen pilaren, wel mooi maar niet super indrukwekkend.

De volgende ochtend werd het tijd voor wat outdoor actie. In Kalbarri National Park heb ik geabseild van een 45 meter hoge rotswand omlaag de Z-bend Gorge in. Ik had het jaren niet meer gedaan en het was best wel spannend maar keigaaf. Maar ja, met die skydive in het vooruitzicht moest dit toch geen probleem zijn.

De volgende 3 dagen heb ik voornamelijk aan, op en in de Indische Oceaan doorgebracht. In Monkey Mia komen de dolfijnen naar het strand om gevoerd te worden. Dat was wel cool maar doordat ik daar stond met zo’n 40 andere toeristen waarvan de helft kleine schattige kindertjes, was ik natuurlijk kansloos om uitgekozen te worden voor het voeren. Die dag zijn we ook nog naar Shell Beach geweest. Dit is een strand dat niet uit zand maar uit miljarden kleine schelpjes bestaat. Het absolute hoogtepint van de dag voor mijn Amerikaanse reisgenote Joan, die geologe is, kwam later op de dag tijdens ons bezoek aan de Stromatolites. Deze zuurstof producerende zwarte bollen langs de waterkant, die eruit zien als wratten, zorgen namelijk voor het bestaan van de ozonlaag. Zonder hen zouden wij en al het andere op deze aardkloot niet bestaan. Ze zijn maar op een paar plaatsen ter wereld te vinden dus ik vond ze toch wel bijzonder.

De volgende dag in Coral Bay was het weer tijd voor wat actie. Het is één van de weinige plekken waar het hele jaar door Manta Rays te zien zijn. Dit is een donkerblauwe rog van zo’n 3 à 4 meter groot. Ik ben op een boot gegaan om ze te spotten en er mee te zwemmen. Ik heb ze gezien, maar het was nogal lastig om bij te blijven met zwemmen en helaas moesten we vervroegd uit het water omdat er een tijgerhaai gesignaleerd was. Dit is één van de agressiefste haaien die rondzwemt in de oceaan en het is er een die niet een stukje van je afbijt maar je gewoon helemaal verslind. We hadden wel het geluk dat we de haai vanaf de boot van heel dicht bij hebben gezien. Zo zag hij er best aaibaar uit, maar toch maar niet uitproberen. Verder heb ik nog gesnorkeld met schildpadden en haaien die het gewoon bij vis houden voor hun dieet. De cd met foto’s van de trip verwacht ik als ik terug in Sydney ben en zal ik dan online zetten.

Omdat ik maar niet genoeg kon krijgen van de onderwaterwereld, heb ik er de volgende dag in Exmouth nog maar een dagje duiken aan toegevoegd. Het Ningaloo Reef schijnt nog mooier te zijn dan het Great Barrier Reef, omdat het minder beschadigd is door klimaatverandering. Nou, geloof me, het koraal is inderdaad absoluut veel kleurrijker dan ik gezien heb aan de oostkust en dat was al mooi. Bij de eerste duik kwam ik een schildpad tegen en tijdens de tweede duik heb ik door allerlei grotten gezwommen, dat was echt ongelofelijk gaaf. Als je de kans krijgt en van duiken houdt een absolute aanrader.

Na afscheid genomen te hebben van de kust werd het tijd voor wat het hoogtepunt zou moeten worden van de trip. Karijini National Park is een plek met spectaculaire valleien, prachtige watervallen en rotsen in de mooiste kleuren. Helaas is er tijdens ons bezoek aan de Fortesque Falls tijdens onze eerste morgen in het park iets heel tragisch gebeurd. In Fern Pool – één van de mooiste zwemplekken die ik tijdens mijn reis gezien heb – is mijn Koreaanse reisgenoot Man Yup verdronken. Ik wil er verder niet op in gaan hoe en wat en ik heb het ongeluk zelf ook niet zien gebeuren. Vanaf dat moment is de hele reis natuurlijk veranderd. We zijn bij elkaar gebleven om elkaar te steunen en met een deel van de groep zijn we de volgende dag naar Hancock Gorge gegaan. Het was een dubbel gevoel om ‘gewoon’ verder te gaan, maar Man Yup zou er niet mee geholpen zijn als we de reis afgebroken hadden. Hancock Gorge is absoluut de gaafste plek waar ik geweest ben tijdens mijn reis. We moesten klimmen en stukken door het water lopen en zwemmen om uiteindelijk uit te komen bij Kermits Pool, absolutely amazing!

Gisteren en vandaag heb ik voornamelijk in de bus terug naar Perth doorgebracht. Helaas gingen mijn maatje Dave en onze gids Clark waar ik het super mee kon vinden door naar Broome. Dat maakte de terugreis wel wat saai. Gelukkig zien we elkaar zondagmiddag weer hier in Perth om samen een pilsje te drinken en na te praten over de reis. Het was een mooie trip maar wel één met een heel nare herinnering die me lang zal bijblijven.

• Bekijk hier de foto’s van mijn trip langs de westkust.
• Bekijk hier de foto’s van Karijini National Park

We reden zojuist door een rivier die gisteren nog onderbroken werd door een weg. Gisteravond is de eerste echte regen sinds de eerste week van maart gevallen waardoor de Adelaide River opeens zo hoog staat dat de weg waarover we reden ondergelopen is. Gisteren werd er nog gelachen toen de gids vertelde dat er regelmatig dummies zijn die hun tent opzetten naast de rivier waar zo ongeveer de hoogste concentratie krokodillen ter wereld in gevonden wordt. Dan heb ik het niet over de lieflijke zoetwaterkrokodillen maar de’ ‘iets’ gevaarlijkere salties zoals de zoutwaterkrokodillen hier genoemd worden.

De afgelopen 3 dagen heb ik doorgebracht in Litchfield en Kakadu National Park. De eerste dag zijn we naar Litchfield gereden. Dit national park staat vooral bekend om zijn permanente watervallen uit bronnen. (De watervallen in Kakadu worden alleen maar door regen gevoed.) Tijdens onze rit er naar toe werden we meerdere malen gewaarschuwd voor salties die – al is het erg onwaarschijnlijk aan het eind van het droge seizoen – soms per ongeluk in het water waar wij zouden gaan zwemmen terecht komen. Na een korte duik te hebben genomen in de eerste poel verkoos ik samen met een paar anderen de 4 km lange wandeling door het regenwoud voor de taxirit met onze bus. Kletsnat van het zweet – de luchtvochtigheid was zo’n 85% – kwamen we 45 minuten later aan bij ons volgende bad en was het weer tijd voor een frisse duik, wederom zonder bezoek van crocs.

Laat in de middag werd het tijd voor één van de hoogtepunten van de tour, de privécruise over de Mary River. Deze bevat volgens de geleerden de hoogste concentratie zoutwaterkrokodillen ter wereld, minimaal 1 per 50 meter, al kwamen wij gisteren tot een iets andere conclusie. Het begon allemaal onschuldig met mooie watervogels en waterlelies waarvan de zaden naar mijn mening naar walnoot smaakten en de stengel naar iets wat ik niet anders thuis kon brengen dan als de stengel van een waterlelie, al had ik die nog nooit geproefd. Ach ja, voor alles moet een eerste keer zijn.

Na een paarhonderd meter kregen we de eerste freshies in het vizier. Er lagen een paar kleine zoetwaterkrokodillen te zonnebaden langs de waterkant. Even later werd een rare bobbel in het water gesignaleerd die langzaam onze kant uit bewoog, de eerste saltie. Hij kwam tot op een meter afstand van de boot toen hij besloot dat we niet interessant waren en weer verdween na een paar zwiepen met zijn staart. De volgende anderhalf uur waren een aaneensluiting van opgewonden kreten vanwege alle krokodillen en mooie vogels die we tegenkwamen. Na onze telling kwamen we er ook wel 2 per 50 meter tegen, dus misschien moeten de profs maar eens overgaan tot een hertelling.

Toen we op de terugweg waren naar de aanlegsteiger en druk zaten na te praten over de geslaagde cruise kwamen we nog een onverwacht hoogtepunt tegen. Een grote watervogel had een hapje te eten gevonden, een minimaal 3 meter lange waterslang. Hij stond er mee te worstelen en wij maar hopen dat er een krokodil zou komen om de vangst te jatten van de vogel. Helaas, daar konden we lang op wachten want krokodillen eten maar 2 keer per jaar en hebben dan genoeg aan een kangoeroe, schaap of goed gevoede toerist die langs de waterkant kampeert. Ik heb er een filmpje van gemaakt dat je hier kunt bekijken.

De tweede dag was het ook weer tijd voor een wandeling die gevolgd werd door een heerlijke duik in krokodilvrij water, al weet je dat hier nooit zeker. Op weg naar de wereldberoemde rotsschilderingen van Ubirr begaf onze bus het en moesten we – en ik weet het klinkt vervelend – verplicht stoppen op de camping om te gaan zwemmen terwijl de gids de truck repareerde. Iets later dan gepland zetten we onze tocht naar Ubirr voort. De Aboriginal rotsschilderingen staan bekend als de mooiste van het land en waren inderdaad behoorlijk indrukwekkend, net als het uitzicht waar ik helaas maar kort van kon genieten. Er was namelijk onweer op komst en dan wil je niet op de hoogste rots van het park staan. In Kakadu worden namelijk de meeste bliksemflitsen ter wereld geteld en dat ook nog alleen maar in de 5 maanden regenseizoen, kun je nagaan. Gelukkig was ik net voor het echt losbarstte weer veilig terug in de truck.

Toen ik de volgende ochtend om half 6 opstond was de lucht weer geklaard en zag het eruit alsof het nooit geregend had. Pas op weg naar de Jim Jim Falls werd duidelijk hoeveel er gevallen was de afgelopen nacht. Het slingerweggetje dat naar de grootste waterval van Kakadu leidt leek inmiddels meer op een rivier. Ondanks dat het vroeg was liep het zweet me over de rug tijdens de klim naar de voet van de waterval, die door gebrek aan regen helaas nog droog stond. Bij aankomst bij de Jim Jim Felt – zoals de waterval genoemd word als deze droog staat – werden we wel weer beloond met een mooie zwemmogelijkheid. Ik ben helemaal naar de 185 meter hoge wand gezwommen waar normaal de waterval omlaag dondert. Het was heel indrukwekkend om daar onder te staan.

Vanavond als ik terug ben in mijn hostel spring ik eerst in één van de whirlpools op het dakterras, ga ik mijn met zweet doordrenkte kleren wassen en dan lekker vroeg naar bed. Morgenochtend om 7.00 uur vertrekt namelijk mijn vlucht naar Perth. Hier heb ik 2 dagen om lekker te relaxen voor ik aan mijn 10-daagse tour langs de westkust begin.

• Bekijk hier het filmpje van de vogel die een slang aan het verorberen is.

• Bekijk hier de foto’s van mijn bezoek aan Kakadu en Litchfield.