Ja, ik ga mijn tv-debuut maken in Zuid-Korea. Ik ben namelijk de afgelopen 2 dagen op Kangaroo Island geweest met een cameraploeg uit Zuid-Korea. Ze worden gesponsord door de Australische regering om Australië te promoten in dit Aziatische land doormiddel van een documentaire en een fotoreportage. Dat was in ieder geval een leuk en bijzonder gezelschap.

Onze reis naar het op 2 na grootste eiland van Australië begon dinsdag vroeg in de ochtend toen we in het busje stapten van Adelaide naar de ferry in Cape Jervis. Deze bracht ons in een klein  uurtje naar Kangaroo Island. Onderweg heb ik dolfijnen gezien die aan het spelen waren in de golven van de boot. Ook bij aankomst op het eiland zagen we ze weer in Pannington Bay, helaas te ver weg voor mooie foto’s.

Voor we naar Seal Bay gingen om de Australian Sea-lions van dicht bij te bewonderen zijn we eerst naar een Eucalyptus farm gegaan. Hier maken ze van eucalyptusbladeren olie en andere producten. Dat was wel interessant, maar het leukste was toch wel de kleine Kangaroo Island Kangaroo, Luna. Op de boerderij vangen ze jonge kangoeroes op die hun mammie kwijt zijn.

Het volgende op het programma voor we eindelijk konden gaan zwemmen waren de Australian Sea-lions in Seal Bay. Samen met een lokale gids gingen we het strand op waar meer dan 200 van deze mooie dieren lagen te luieren in de zon. Geef ze eens ongelijk, het was zo’n 40 graden. Ook voor ons werd het dus tijd om een verkoelende duik te nemen. Dat hebben we dan ook gedaan in Vivvone Bay. Daar lagen de mooiste schelpen op het strand waar van ik er één vond die precies als een ring om mijn pink past. Dat is toch nog eens een mooi souvenir, niet waar?

Na het zwemmen werd het tijd om richting onze slaapplek voor de nacht te gaan, een cottage in the middle of nowhere. We hebben er lekker gebarbecued, kangoeroes, koala’s en echidna’s gespot en genoten van een lekkere cider bij het kampvuur. ‘s Avonds kregen we ook nog bezoek van Ted en Ed, 2 possums. Deze duiveltjes zijn vaste bewoners en komen ‘s avonds op bezoek op zoek naar voedsel. De gids vertelde het verhaal dat kort geleden een nieuwe gids slim dacht te  zijn. Hij had ‘s avonds voor hij ging slapen de tafel alvast gedekt voor het ontbijt. Dat vonden Ted en Ed wel leuk, maar de volgende ochtend was er niets meer over van het ontbijt voor de groep. De duiveltjes hadden met zijn tweetjes alles opgegeten.

De nacht heb ik niet doorgebracht in de cottage maar heerlijk buiten in een swag onder de sterrenhemel. Dat was nog eens lekker wakker worden de volgende ochtend, al was het wel erg vroeg. Na het ontbijt werd het tijd voor wat sportieve inspanning, sandboarden. In Little Sahara de berg op klimmen en zo hard mogelijk naar beneden gaan. Het is lastiger dan je denkt maar ik kreeg het toch meteen de eerste keer voor mekaar om in volle vaart de berg af te sjezen, super gaaf! Is weer eens wat anders om te doen op de elfde van de elfde, maar volgend jaar toch maar weer gewoon de opening van het vastelaovendsezoen vieren.

Na het sportieve gedeelte werd tijd om naar Flinders Chase National Park te gaan. Daar zijn de Remarkable Rocks en Admirals Arch. De Remarkable Rocks is een – de naam zegt het al – nogal merkwaardige rotsformatie. Door erosie hebben deze de meest aparte vormen gekregen en ik zou er uren kunnen doorbrengen zonder me te vervelen. Kijk maar naar de foto’s, die spreken voor zich.

Na het bezoek aan de rotsen werd het weer tijd om wat wildlife te spotten. Bij Admirals Arch leven de New Zeeland Fur Seals, de zuidelijke familie van de bewoners van Seal Bay. Ze leven op de rotsen bij Admirals Arch, een hele mooie grot. Onze gids, een Kiwi, vond uiteraard, dat omdat de Nieuw Zeelandse soort op de rosten leeft, het de stoere soort is ten opzichte van die Australische watjes die maar wat op het strand rondhangen. Hier kwam ik trouwens ook nog een provinciegenoot tegen; een Maastrichtenaar die al 41 jaar Downunder zat maar de vastelaovend nog steeds miste. Typisch op de elfde van de elfde.

Na een stevige lunch werd het helaas tijd om terug te gaan naar het vaste land. Ik had op dit eiland makkelijk een week kunnen blijven zonder me te vervelen. Dit is zonder twijfel het bijzonderste stukje Australië wat ik tot nu toe gezien heb.

Vandaag heb ik een dagje rust, morgen ga ik lekker wijn proeven in de Barossa Valley en zaterdag is het dan eindelijk zo ver; de outback in!

• Bekijk hier de foto’s van mijn favoriete stukje Australië

G’day mates! Limburg weer een beetje opgedroogd? Niet om jullie jaloers te maken, maar ik heb nog geen druppel regen gesignaleerd sinds ik downunder ben.

Momenteel zit ik in Agnes Water in een super relaxed hostel in de middle of nowhere. Gelukkig gaat er iedere 2 uur een busje naar het dorp wat standaard langs de drankhandel rijd voor een nieuwe voorraad goon. Dit is goedkope wijn – $10,- per 4 liter – in een zak die in een doos zit en nog goed te drinken is ook. Moet in Nederland volgens mij nog uitgevonden worden.

Anyway, vandaag was echt heel gaaf. Ik heb een scooterroo tour gedaan door en rond Agnes Water en Town of 1770 die werd geleid door een Zuid-Afrikaan die slechte Zuid-Afrikaanse moppen vertelde aan alle Nederlanders. De mini chopper gaf me echt het gevoel van op een motor rijden en al zal de doorgewinterde motorrijder het wel kinderspel vinden, ik vond het heel leuk. Ze gingen helaas niet harder dan 80 km/h.

Onderweg hebben we kangoeroes gezien. Dit waren niet de eerste skippy’s die ik tegen ben gekomen. Tijdens mijn nachttrip met de bus van Airlie Beach naar Agnes Water kreeg ik de schrik van mijn leven toen ik net even een oog open deed en een kangoeroe voor de bus zag springen. Meteen hierop volgde een harde knal die de hele bus uit zijn slaap haalde. Ik ben bang dat het arme beestje het niet overleefd heeft.

Aan het eind van de tour zijn we naar de zonsondergang in Town of 1770 gaan kijken. Dit is de enige plek aan de Australische oostkust waar de zonsondergang over de oceaan te zien is. De verklaring voor de naam Town of 1770 is trouwens net zo voor de hand liggend als die van de Whitsunday Islands. Captain Cook kwam hier namelijk aan land in het jaar 1770.

Morgen ga ik mijn eerste surfles nemen. Naar de verhalen van degenen die het al gedaan hebben betekent dat veel lol, blauwe knieën en een paar dagen spierpijn in spieren waarvan je niet wist dat je ze had. Ik heb er zin in!

• Bekijk hier de foto’s van mijn Scooterroo avontuur
• Klik  hier om de route van de trip met de foto’s te bekijken op mijn @trip

Mijn eerste nachten op een eiland zitten er alweer op. Gisteravond ben ik na 3 fantastische dagen op Magnetic Island weer terug aangekomen in Airlie Beach.

Magnetic Island is een eiland voor de kust van Townsville. Na een trip van zo’n 5 uur met de bus en een half uur met de ferry kwam ik er dinsdagmiddag aan.

De eerste avond zijn er de nodige biertjes doorheen gegaan, maar ben ik vroeg naar bed gegaan om de volgende dag het eiland te verkennen. We hebben met vier man mountainbikes gehuurd om tijdens onze verkenning ook nog een beetje aan de conditie te werken. Nou, dat hebben geweten. Na 500 meter kwamen we het eerste verkeersbord tegen met een stijgingspercentage van 14% erop vermeld. Heel leuk bij een temperatuur van 35 graden en een mountainbike die wel wat onderhoud kan gebruiken… Na de volgende helling van 10% te hebben getrotseerd ging het gelukkig bergaf en kon ik het water in duiken.

De 2 mannen van ons groepje hebben de tocht heel stoer op de fiets voortgezet, maar over wandelpaden sjouwen met een mountainbike ging mij en de Zwitserse toch te ver. We hebben onze charmes in de strijd gegooid en een lift geregeld terug naar de fietsenstalling. Daar hebben we de bus gepakt om koala’s te gaan spotten. Na een paarhonderd meter te hebben gelopen zat er al een Chineesje op het pad met open mond naar de boom boven haar te kijken. Jawel hoor, een  koalabeertje. Het lag lief te slapen en liet zich rustig fotograferen. Een stukje verder kwamen we een behoorlijk uit de kluiten gewassen exemplaar tegen. Die was duidelijk minder gecharmeerd van alle aandacht en vertrok na een paar minuten naar een rustiger plekje.

Die avond kwamen we doodop terug aan in ons hostel en waren we wel aan een pilsje toe. We hadden geluk, er was live muziek en ladiesnight. Dat was de hele avond goedkoop bier voor alle vrouwen en mannen verkleed als vrouw. Die kans werd door veel mannen aangegrepen om de backpacks van vrouwelijke kamergenootjes te plunderen en de hele avond als travestiet rond te lopen. Dit had als gevolg dat het een geweldige avond werd met veel bier, een striptease stoelendans en uiteraard de missverkiezing. Er was ook een Nederlandse deelnemer, maar die wist niet te winnen van het lekker ding hiernaast.

Dit was trouwens niet de enige Nederlander op Magnetic Island. Een van mijn kamergenoten bleek – hoe houd je het voor mogelijk – uit Roermond te komen. Hij heeft zelfs tegelijk met mij op Schöndeln gezeten. De wereld is klein, dat blijkt maar weer.

Nu houd ik me een paar dagen op in Airlie Beach en vertrek morgen met de nachtbus naar Town of 1770. Hoe ze aan die naam komen? Ik zal het uitzoeken en in mijn volgende bericht laten weten.

Oh, en voor degenen die het betreft, succes met het leegpompen en dweilen van de kelders. Ik begreep dat in Nederland het regenseizoen is gestart en pap; hele fijne verjaardag vandaag!

• Bekijk hier de foto’s van mijn verblijf op Magnetic Island

Omdat jullie natuurlijk allemaal nieuwsgierig zijn naar mijn eerste ervaringen met kangoeroes en het er voorlopig niet van zal komen – aangezien ik ze niet verwacht tegen te komen met duiken – heb ik hier als troost een leuk filmpje. Boink boink. Veel kijkplezier!

Het schijnt trouwens dat kangoeroes wel kunnen zwemmen maar dat ze dat liever niet doen omdat haaien wel houden van een hapje kangoeroe op z’n tijd.

Nieuwsgierig? Lees dan hier een artikel op endandit.nl