Lekker zwemmen met krokodillen
We reden zojuist door een rivier die gisteren nog onderbroken werd door een weg. Gisteravond is de eerste echte regen sinds de eerste week van maart gevallen waardoor de Adelaide River opeens zo hoog staat dat de weg waarover we reden ondergelopen is. Gisteren werd er nog gelachen toen de gids vertelde dat er regelmatig dummies zijn die hun tent opzetten naast de rivier waar zo ongeveer de hoogste concentratie krokodillen ter wereld in gevonden wordt. Dan heb ik het niet over de lieflijke zoetwaterkrokodillen maar de’ ‘iets’ gevaarlijkere salties zoals de zoutwaterkrokodillen hier genoemd worden.
De afgelopen 3 dagen heb ik doorgebracht in Litchfield en Kakadu National Park. De eerste dag zijn we naar Litchfield gereden. Dit national park staat vooral bekend om zijn permanente watervallen uit bronnen. (De watervallen in Kakadu worden alleen maar door regen gevoed.) Tijdens onze rit er naar toe werden we meerdere malen gewaarschuwd voor salties die – al is het erg onwaarschijnlijk aan het eind van het droge seizoen – soms per ongeluk in het water waar wij zouden gaan zwemmen terecht komen. Na een korte duik te hebben genomen in de eerste poel verkoos ik samen met een paar anderen de 4 km lange wandeling door het regenwoud voor de taxirit met onze bus. Kletsnat van het zweet – de luchtvochtigheid was zo’n 85% – kwamen we 45 minuten later aan bij ons volgende bad en was het weer tijd voor een frisse duik, wederom zonder bezoek van crocs.
Laat in de middag werd het tijd voor één van de hoogtepunten van de tour, de privécruise over de Mary River. Deze bevat volgens de geleerden de hoogste concentratie zoutwaterkrokodillen ter wereld, minimaal 1 per 50 meter, al kwamen wij gisteren tot een iets andere conclusie. Het begon allemaal onschuldig met mooie watervogels en waterlelies waarvan de zaden naar mijn mening naar walnoot smaakten en de stengel naar iets wat ik niet anders thuis kon brengen dan als de stengel van een waterlelie, al had ik die nog nooit geproefd. Ach ja, voor alles moet een eerste keer zijn.
Na een paarhonderd meter kregen we de eerste freshies in het vizier. Er lagen een paar kleine zoetwaterkrokodillen te zonnebaden langs de waterkant. Even later werd een rare bobbel in het water gesignaleerd die langzaam onze kant uit bewoog, de eerste saltie. Hij kwam tot op een meter afstand van de boot toen hij besloot dat we niet interessant waren en weer verdween na een paar zwiepen met zijn staart. De volgende anderhalf uur waren een aaneensluiting van opgewonden kreten vanwege alle krokodillen en mooie vogels die we tegenkwamen. Na onze telling kwamen we er ook wel 2 per 50 meter tegen, dus misschien moeten de profs maar eens overgaan tot een hertelling.
Toen we op de terugweg waren naar de aanlegsteiger en druk zaten na te praten over de geslaagde cruise kwamen we nog een onverwacht hoogtepunt tegen. Een grote watervogel had een hapje te eten gevonden, een minimaal 3 meter lange waterslang. Hij stond er mee te worstelen en wij maar hopen dat er een krokodil zou komen om de vangst te jatten van de vogel. Helaas, daar konden we lang op wachten want krokodillen eten maar 2 keer per jaar en hebben dan genoeg aan een kangoeroe, schaap of goed gevoede toerist die langs de waterkant kampeert. Ik heb er een filmpje van gemaakt dat je hier kunt bekijken.
De tweede dag was het ook weer tijd voor een wandeling die gevolgd werd door een heerlijke duik in krokodilvrij water, al weet je dat hier nooit zeker. Op weg naar de wereldberoemde rotsschilderingen van Ubirr begaf onze bus het en moesten we – en ik weet het klinkt vervelend – verplicht stoppen op de camping om te gaan zwemmen terwijl de gids de truck repareerde. Iets later dan gepland zetten we onze tocht naar Ubirr voort. De Aboriginal rotsschilderingen staan bekend als de mooiste van het land en waren inderdaad behoorlijk indrukwekkend, net als het uitzicht waar ik helaas maar kort van kon genieten. Er was namelijk onweer op komst en dan wil je niet op de hoogste rots van het park staan. In Kakadu worden namelijk de meeste bliksemflitsen ter wereld geteld en dat ook nog alleen maar in de 5 maanden regenseizoen, kun je nagaan. Gelukkig was ik net voor het echt losbarstte weer veilig terug in de truck.
Toen ik de volgende ochtend om half 6 opstond was de lucht weer geklaard en zag het eruit alsof het nooit geregend had. Pas op weg naar de Jim Jim Falls werd duidelijk hoeveel er gevallen was de afgelopen nacht. Het slingerweggetje dat naar de grootste waterval van Kakadu leidt leek inmiddels meer op een rivier. Ondanks dat het vroeg was liep het zweet me over de rug tijdens de klim naar de voet van de waterval, die door gebrek aan regen helaas nog droog stond. Bij aankomst bij de Jim Jim Felt – zoals de waterval genoemd word als deze droog staat – werden we wel weer beloond met een mooie zwemmogelijkheid. Ik ben helemaal naar de 185 meter hoge wand gezwommen waar normaal de waterval omlaag dondert. Het was heel indrukwekkend om daar onder te staan.
Vanavond als ik terug ben in mijn hostel spring ik eerst in één van de whirlpools op het dakterras, ga ik mijn met zweet doordrenkte kleren wassen en dan lekker vroeg naar bed. Morgenochtend om 7.00 uur vertrekt namelijk mijn vlucht naar Perth. Hier heb ik 2 dagen om lekker te relaxen voor ik aan mijn 10-daagse tour langs de westkust begin.