Jongens, we leven nog! We zitten ver van Caïro en de onrusten op het Tahrirplein en de Israelische ambassade verwijderd. Vorige week zaterdagavond zijn we er nog overheen gebanjerd. Het stond er wel vol met politie, militairen, tanks en een handje vol demonstranten op iedere hoek van het plein. Verder was het er wel behoorlijk druk, maar dat scheen normaal te zijn op zaterdagavond.

Zondag waren we nog met onze gids op het plein en toen hing er blijkbaar al wat in de lucht. We werden namelijk weggestuurd door een militair toen Mo – onze gids – ons het een en ander uit wilde leggen ter plekke. Ook na een paar meter terug te zijn gaan staan was het nog niet goed en werden we dwingend verzocht te vertrekken omdat ze onrusten verwachtten. Nou, ik moet je zeggen; die militairen en agenten waren allemaal broekies van hooguit een jaar of 23 en ze keken alsof ze zelf in de broek scheten van angst in plaats van wij.

Na vertrek uit de grote stad zijn we naar de woestijn gegaan waar helemaal niets van de eventuele onrust in Caïro te merken was. Wel waren veel van de politieposten op de weg niet bemand of was het personeel te lui om uit hun hokje te komen. Normaal gesproken wordt daar overal gevraagd wie en met wie je bent, wat je komt doen en waar je naar toe gaat. Het nut ontgaat me er een beetje van en de Egyptenaren zelf hechten er sinds de revolutie dus ook blijkbaar ook minder belang aan. Er is in dit land eigenlijk gewoon geen autoriteit meer en dat merk je aan dit soort dingen.

Een paar dagen geleden kwamen hier in Aswan waar we nu zitten de berichten binnen die in Nederland ongetwijfeld ook op het nieuws zijn geweest. Het was weer goed mis in Caïro. De Israelische ambassade zou aangevallen worden en er waren grote protesten op het Tahrirplein, maar vrijdag hoorden we dat het allemaal wel mee viel. Gisteren hoorden we via via weer berichten dat er 1.100 doden gevallen zouden zijn, maar of dat nu waar is of niet weet niemand hier. Lekker vaag allemaal maar ik ben blij dat we nu hier zitten en niet op het Tahrirplein.

Hier in Aswan waren de afgelopen dagen ook protesten. Niet tegen de Isralelische ambassade maar van de Nubische bevolking die proberen gebruik te maken van de situatie om na jaren alsnog hun gelijk te krijgen. Bij het aanleggen van de Aswandam en Grote Dam moesten duizenden inwoners van het zuiden van Egypte namelijk verkassen omdat hun dorpen onder water kwamen te staan door het Nassermeer. Ze zouden een nieuwe plek krijgen om te wonen, maar daar is nooit wat van terecht gekomen. Ze wonen al tientallen jaren in soort van tijdelijke nederzettingen en proberen nu de Mubarak weg is alsnog hun gelijk te krijgen.

Wij komen voorlopig nog niet in de hoofdstad dus blijven ver van het geweld. Morgen gaan we naar Luxor en daarna door naar de Rode Zee kust. Onze laatste dag zitten we maar een aantal uren in in Caïro. Ons hotel heeft een heerlijk dakterras, goed eten, wijn en waterpijpen, dus daar komen we de avond wel door tot we terugvliegen naar de kou.

Ik kan nu geen foto’s uploaden dus alle stoere, gekke en leuke verhalen houden jullie nog van me te goed.

See ya!

Update: De foto’s staan inmiddels online. Klik hier om ze te bekijken.

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik voor het laatst met een duikbril op m’n snoet en een zuurstoftank op m’n rug kopje onder ging in het West-Australische Ningaloo Reef. Een ervaring om nooit meer te vergeten, maar toch trok het me niet om af en toe een keer de Maas in te springen en op zoek naar vis te gaan. Om een niet al te grote flater te slaan bij mijn knappe Egyptische duikinstructeur tijdens mijn aanstaande vakantie in september leek het me verstandig toch even een opfriscursus te doen. Afgelopen woensdag zat ik dus samen met nog een paar anderen weer in de schoolbanken, niet met uitzicht op een tropisch strand maar op de grijze muren van onze gemeentelijk trots; De Roerdomp.

Tijdens het uurtje theorie kwam ik er al snel achter dat ze het hier toch iets anders doen dan bij de Skippies. Van een kwart van de handgebaren had Chantal nog nooit gehoord en hoezo maximaal twee duiken op een dag? Ik kan me toch echt wel een dag van drie duiken herinneren… Oh, en dan nog de mooiste. Bij behalen van de volgende duikrang – 2*  genoemd in Nederland – zou ik ook nachtduiken mogen uitvoeren. Oh, dat is dan anders dan bij PADI. Nee hoor, ook bij PADI mag je als Open Water Diver nog niet ’s nachts duiken. Laat ik dat nu op de dag van het behalen van mij Open Water nog gedaan hebben. Nou ja, lang leve de omgang met regels in Australië, want die nachtduik was best leuk, ook al lagen alle vissen te slapen en heb ik volgens mij alleen een kreeft of zoiets gezien.

Net voor ik kon beginnen met gapen werd het eindelijk tijd om de duikuitrusting in elkaar te gaan zetten en kopje onder te gaan. Joepie, ik heb altijd al een keer De Roerdomp van 3 meter diepte willen bewonderen. Eenmaal alles in elkaar te hebben gezet was ik alweer snel gewend aan het duikgevoel, heerlijk. Alleen jammer dat er zo weinig vis te zien was. Met trimzwemmen kom je tenminste nog om de paar meter een Walvis tegen… 😉

Na alle oefeningen goed doorlopen te hebben inclusief een drenkelingen redding (Die waren ze me ook vergeten te leren Down Under.) was voor mij de conclusie dat ik er in Egypte wel weer tegenaan durf. Laat die knappe duikinstructeur maar komen.

Binnenkort meer over mijn aanstaande rondreis door het land van de pyramides en Cleopatra, maar eerst nog een paar weekjes werken.