We reden zojuist door een rivier die gisteren nog onderbroken werd door een weg. Gisteravond is de eerste echte regen sinds de eerste week van maart gevallen waardoor de Adelaide River opeens zo hoog staat dat de weg waarover we reden ondergelopen is. Gisteren werd er nog gelachen toen de gids vertelde dat er regelmatig dummies zijn die hun tent opzetten naast de rivier waar zo ongeveer de hoogste concentratie krokodillen ter wereld in gevonden wordt. Dan heb ik het niet over de lieflijke zoetwaterkrokodillen maar de’ ‘iets’ gevaarlijkere salties zoals de zoutwaterkrokodillen hier genoemd worden.

De afgelopen 3 dagen heb ik doorgebracht in Litchfield en Kakadu National Park. De eerste dag zijn we naar Litchfield gereden. Dit national park staat vooral bekend om zijn permanente watervallen uit bronnen. (De watervallen in Kakadu worden alleen maar door regen gevoed.) Tijdens onze rit er naar toe werden we meerdere malen gewaarschuwd voor salties die – al is het erg onwaarschijnlijk aan het eind van het droge seizoen – soms per ongeluk in het water waar wij zouden gaan zwemmen terecht komen. Na een korte duik te hebben genomen in de eerste poel verkoos ik samen met een paar anderen de 4 km lange wandeling door het regenwoud voor de taxirit met onze bus. Kletsnat van het zweet – de luchtvochtigheid was zo’n 85% – kwamen we 45 minuten later aan bij ons volgende bad en was het weer tijd voor een frisse duik, wederom zonder bezoek van crocs.

Laat in de middag werd het tijd voor één van de hoogtepunten van de tour, de privécruise over de Mary River. Deze bevat volgens de geleerden de hoogste concentratie zoutwaterkrokodillen ter wereld, minimaal 1 per 50 meter, al kwamen wij gisteren tot een iets andere conclusie. Het begon allemaal onschuldig met mooie watervogels en waterlelies waarvan de zaden naar mijn mening naar walnoot smaakten en de stengel naar iets wat ik niet anders thuis kon brengen dan als de stengel van een waterlelie, al had ik die nog nooit geproefd. Ach ja, voor alles moet een eerste keer zijn.

Na een paarhonderd meter kregen we de eerste freshies in het vizier. Er lagen een paar kleine zoetwaterkrokodillen te zonnebaden langs de waterkant. Even later werd een rare bobbel in het water gesignaleerd die langzaam onze kant uit bewoog, de eerste saltie. Hij kwam tot op een meter afstand van de boot toen hij besloot dat we niet interessant waren en weer verdween na een paar zwiepen met zijn staart. De volgende anderhalf uur waren een aaneensluiting van opgewonden kreten vanwege alle krokodillen en mooie vogels die we tegenkwamen. Na onze telling kwamen we er ook wel 2 per 50 meter tegen, dus misschien moeten de profs maar eens overgaan tot een hertelling.

Toen we op de terugweg waren naar de aanlegsteiger en druk zaten na te praten over de geslaagde cruise kwamen we nog een onverwacht hoogtepunt tegen. Een grote watervogel had een hapje te eten gevonden, een minimaal 3 meter lange waterslang. Hij stond er mee te worstelen en wij maar hopen dat er een krokodil zou komen om de vangst te jatten van de vogel. Helaas, daar konden we lang op wachten want krokodillen eten maar 2 keer per jaar en hebben dan genoeg aan een kangoeroe, schaap of goed gevoede toerist die langs de waterkant kampeert. Ik heb er een filmpje van gemaakt dat je hier kunt bekijken.

De tweede dag was het ook weer tijd voor een wandeling die gevolgd werd door een heerlijke duik in krokodilvrij water, al weet je dat hier nooit zeker. Op weg naar de wereldberoemde rotsschilderingen van Ubirr begaf onze bus het en moesten we – en ik weet het klinkt vervelend – verplicht stoppen op de camping om te gaan zwemmen terwijl de gids de truck repareerde. Iets later dan gepland zetten we onze tocht naar Ubirr voort. De Aboriginal rotsschilderingen staan bekend als de mooiste van het land en waren inderdaad behoorlijk indrukwekkend, net als het uitzicht waar ik helaas maar kort van kon genieten. Er was namelijk onweer op komst en dan wil je niet op de hoogste rots van het park staan. In Kakadu worden namelijk de meeste bliksemflitsen ter wereld geteld en dat ook nog alleen maar in de 5 maanden regenseizoen, kun je nagaan. Gelukkig was ik net voor het echt losbarstte weer veilig terug in de truck.

Toen ik de volgende ochtend om half 6 opstond was de lucht weer geklaard en zag het eruit alsof het nooit geregend had. Pas op weg naar de Jim Jim Falls werd duidelijk hoeveel er gevallen was de afgelopen nacht. Het slingerweggetje dat naar de grootste waterval van Kakadu leidt leek inmiddels meer op een rivier. Ondanks dat het vroeg was liep het zweet me over de rug tijdens de klim naar de voet van de waterval, die door gebrek aan regen helaas nog droog stond. Bij aankomst bij de Jim Jim Felt – zoals de waterval genoemd word als deze droog staat – werden we wel weer beloond met een mooie zwemmogelijkheid. Ik ben helemaal naar de 185 meter hoge wand gezwommen waar normaal de waterval omlaag dondert. Het was heel indrukwekkend om daar onder te staan.

Vanavond als ik terug ben in mijn hostel spring ik eerst in één van de whirlpools op het dakterras, ga ik mijn met zweet doordrenkte kleren wassen en dan lekker vroeg naar bed. Morgenochtend om 7.00 uur vertrekt namelijk mijn vlucht naar Perth. Hier heb ik 2 dagen om lekker te relaxen voor ik aan mijn 10-daagse tour langs de westkust begin.

• Bekijk hier het filmpje van de vogel die een slang aan het verorberen is.

• Bekijk hier de foto’s van mijn bezoek aan Kakadu en Litchfield.

De afgelopen 3 dagen heb ik meer in de bus doorgebracht dan wat anders. Ze noemen het een 3-daagse tour van Alice Springs naar Darwin, maar ze hadden het beter een taxirit met korte adempauzes kunnen noemen.

De eerste dag was een busrit van zo’n 500 km met 2 korte tussenstops. De eerste stop was na de Steenbokskeerkring te zijn gepasseerd een ouderwets telegraafstation waar je telefoon iets uit een sciencefictionfilm lijkt. Daar hadden ze om het nog iets te laten lijken een pub naast gebouwd die uiteindelijk meer bekijks trok dan de attractie zelf. Het was een pub als William Creek Hotel waar ik vorige week was, helemaal behangen met buitenlands geld en andere rotzooi. Om de Nederlandse collectie wat uit te breiden heb ik er mijn Lowlands polsbandje laten afknippen en gedoneerd aan een dolblije kastelein.

Onze lunch was op een hele rare plek. Een tankstation met winkeltje dat helemaal in Sciencefictionsfeer was aangekleed, compleet met alians en al. Onze volgende stop waren de Devils Marbles. Dit is een stel vulkanische stenen die in de middle of nowhere uit lijken te zijn gevallen en een speeltuin voor acrobaten en fotografen. Als je de foto’s ziet snap je wel waarom.

Dag 2 was een rit van 700 km. De enige stops onder weg waren de beroemde Daily Waters pub – die ook weer behangen was met geld, ondergoed en alle andere troep die je maar kunt bedenken – en hot springs in het midden van een regenwoud. Die zwemonderbreking was wel zeer aangenaam moet ik zeggen.

Na weer eens een nachtje in de buitenlucht te hebben doorgebracht omdat het in de tent niet uit te houden was gingen we weer vroeg op pad voor de laatste 300 km naar Darwin. ‘s Ochtends konden we onze overtollige energie kwijt in de Katerine Gorge tijdens een kanotocht en een heerlijke duik in de gorge waar hooguit wat ‘ongevaarlijke’ zoetwater krokodillen leven. Ook de lunch was weer een zwem stop waar gewaarschuwd werd voor crocs die ongevaarlijk zijn maar misschien bijten.

Vanavond om half 7 kwam ik doodop in Darwin aan waar ik morgenochtend om 6.20 am weer opgepikt wordt voor mijn volgende trip. Dit wordt een 4-wheel safari naar Litchfield en Kakadu National Park, op zoek naar de echte krokodillen die zeker bijten. Van horen zeggen weet ik dat er maar zo’n 5 per 300 meter in de rivier zitten waarover we gaan cruisen. Bij deze; mocht ik het niet overleven, leuk om jullie gekend te hebben en anders tot ziens!

• Bekijk hier de foto’s van mijn taxirit naar Darwin

Op weg naar Alice Springs terwijl mijn medereisgenoten slapen overdenk ik de afgelopen dagen. Omdat het ene nog indrukwekkender was dan het andere heb ik even nodig om de herinneringen van een paar dagen geleden weer naar boven te halen.

Maar 500 km  naar het zuiden was ik 4 dagen geleden, in Coober Pedy. Deze hoofdstad van de wereldwijde opaalindustrie, waar iedereen onder de grond woont, is zonder twijfel de vreemdste plaats waar ik geweest ben in mijn leven. Het is bijna een soort van maanlandschap waar je in terecht komt, compleet met spaceshuttles die daar achtergelaten zijn na opnames van diverse sciencefiction films. Je vergeet bijna dat er één van de mooiste mineralen ter wereld onder dit landschap verborgen zit, opaal. Ook ik ben voor de bijl gegaan en heb een mooie halsketting en een paar oorbellen gekocht die me voor de rest van mijn leven zullen herinneren aan mijn bezoek aan deze vreemde plek.

Na de set van sciencefiction films verlaten te hebben kwam ik terecht in een landschap waar Indiana Jones zich prima thuis gevoeld zou hebben, Kings Canyon. Hier hebben we lange wandeltochten gemaakt dwars door de Garden of Eden en de Domes of the lost city en rond gehobbeld op de rug van een kameel. Maar het gaafste was wel om dit hele gebied vanuit de lucht te bekijken tijdens een korte helikoptervlucht. Helaas was het te bewolkt voor mooie zonsopgangen en zonsondergangen maar dat is de afgelopen 2 dagen helemaal goed gemaakt tijdens het bezoek aan de meest heilige plek van Australië.

Uluru is namelijk niet zomaar een rots midden in het rode hart van een land dat ooit aan de Aboriginals toebehoorde. Het is voor de oorspronkelijke bewoners de meest heilige plek op deze aardkloot. Vlakbij Uluru – op zo’n 50 km afstand – ligt nog een heilige plek, Kata Tjuta. Beiden hebben we de afgelopen 2 dagen bezocht en het was heel speciaal en ontzettend mooi om zo dicht bij deze plekken te komen. We hebben er de mooiste zonsopgangen en zonsondergangen gezien. Gezellig met een beker gun en een zak Doritos kijken hoe Uluru constant van kleur veranderd terwijl de temperatuur met een graad per minuut schijnt te dalen en de rijke lui naast je proosten met champagne.

Vanochtend ging de wekker voor de derde nacht op rij om vier uur voor de laatste zonsopgang bij Uluru en een wandeling rond de rots. Het beklimmen van Uluru was ook vanochtend tijdens de wandeling met gids weer een veelbesproken onderwerp. Zoals jullie misschien al eerder gehoord hebben of op mijn weblog hebben gelezen is het beklimmen des respectvol naar de Aboriginals toe maar niet verboden en word het nog veel gedaan door onnozele toeristen. Vanochtend was de levensgevaarlijke klim net als de afgelopen dagen gesloten wegens weersomstandigheden en men verwacht dat binnen nu en een jaar de klim helemaal gesloten word. 34 doden en vele gewonden sinds de opening van de klim alleen al lijkt me reden genoeg hiervoor.

Tegen de avond zullen we aankomen in Alice Springs en is alweer de laatste avond aangebroken van een geweldige trip. Voor iedereen die van plan is een tour te maken door de Australische outback en geïnteresseerd is in de Aboriginalcultuur zou ik zeggen doe het absoluut met Truely Tribal! Ik heb aan de afgelopen tien dagen een geweldig stel vrienden en een boel mooie herinneringen overgehouden.

Morgen gaat mijn reis weer verder richting Darwin. Van hieruit ga ik een heel andere omgeving in. Het is namelijk tijd om krokodillen te gaan spotten en het tropisch regenwoud van Kakadu en Litchfield in te duiken. De luchtvochtigheid schijnt daar momenteel rond de 90 procent te zijn bij een temperatuur van 40 graden, heerlijk toch?

• Klik hier om de foto’s van mijn outback trip te bekijken

Australia here I come! Of beter gezegd; here WE come, want ik heb 2 tickets downunder geboekt, 1 voor mij en 1 voor mijn zusje, Iris. Zij is al expert op het gebied van Australië en backpacken want in augustus heeft zij er al een jaartje op zitten. De eerste weken zullen we samen doorbrengen in Airlie Beach. Daar woont zij momenteel met haar vriend Mike. Maar voor we naar Airlie Beach gaan blijven we nog een paar dagen in Sydney voor wat sightseeing. Van daaruit nemen we een binnenlandse vlucht naar het paradijsje op de foto.

Na een paar weken in Airlie Beach geacclimatiseerd te zijn en mijn horecapapieren te hebben gehaald ga ik verder noordwaarts naar Cairns. Dit partyparadijs bij uitstek ligt aan The Great Barrier Reef. Daar wil ik graag mijn duikbrevet gaan halen tijdens een meerdaagse boottocht.

Vanuit Cairns ga ik weer zuidwaarts om na 2 maanden reizen aan te komen in Sydney om daar de feestdagen

door te brengen. Mijn hostel heb ik al geregeld, want die zitten maanden van te voren al stampvol geboekt. Dat wordt met kerst dus bbq at Bondi Beach en vuurwerk kijken met het Opera House en de Harbour Bridge als decor.

In het nieuwe jaar ga ik verder zuidwaarts richting Melbourne. Daar wil ik graag naar de Formule I op 28 maart 2010. In de tussentijd ben ik van plan om fruitpluk werk te gaan doen en misschien wel een bezoekje te brengen aan Tasmanië. Eens kijken of die Tasmanian Devil echt zo duivels zijn als bij de Looney Tunes… En als er dan nog tijd over is ga ik misschien nog wel naar Nieuw Zeeland. Een ticket is spotgoedkoop en het moet er prachtig zijn, dus wie weet…

Vervolgens ga ik via The Great Oceanroad verder naar Adelaide om daar de outback in te trekken. Dwars door het midden van het land ga ik via Alice Springs naar Darwin. Alice Springs moet geweldig zijn en ook Uluru oftewel Ayers Rock moet heel mooi zijn om te beklimmen.

Daarna ga ik door naar Darwin, helemaal in het noorden van Australië. Darwin is omgeven door diverse nationale parken waarvan Litchfield en Kakadu de bekendsten zijn. Ik heb gehoord dat daar ook de ´jumping crocodiles´ te vinden zijn. Die moeten echt super indrukwekkend zijn, dus die moet ik zeker zien tijdens mijn bezoek aan het noorden van Australië.

Na mijn bezoek aan Darwin vlieg ik terug naar de oostkust om daar eventueel nog een tijdje van het mooie weer en de zee te genieten. Aangezien ik niet echt een goed idee heb hoe lang ik over mijn reis ga doen bekijk ik dan of ik meteen naar huis kom of dat er nog tijd is om excuries te doen. Misschien is er zelfs de mogelijkheid om een duikcruise naar het verre, allermooiste deel van The Great Barrier Reef te maken. Ergens tussen juni en september kom ik in ieder geval terug naar het pitoreske Roermond, want tegen die tijd zal ik iedereen hier wel heel erg missen.