Eergisteravond en –nacht was echt de meest vreselijke tijd die ik hier in Australië gehad heb. Ik zat voor mijn taxi naar het vliegveld zou komen nog net effe lekker op het internet om jullie op de hoogte te brengen van mijn belevenissen in Perth, toen ik me in één keer kotsmisselijk voelde. Dat was nu net wat ik kon gebruiken met een nachtvlucht naar Sydney in het vooruitzicht, niet dus. Vandaar ook dat lange verhaal over Perth.

Op het vliegveld ging het niet echt beter en heb ik mijn tijd voornamelijk plat liggend onder mijn slaapzak over drie stoelen doorgebracht en op het toilet. De grondstewardess zag niet de noodzaak om me een andere plaats te geven dan aan het raam toen ik haar tijdens het inchecken uitlegde wat er aan de hand was. Ze vroeg wel of ik wel kon vliegen en daar niet misselijk van werd? Yes, sure, ik had weinig keuze wat het vliegen betreft en dat laatste kon ik haar niet garanderen. Gelukkig had het personeel in het vliegtuig wel in de gaten dat het voor mij en de andere mensen in mijn rij niet ideaal was dat ik aan het raam zat en iedere 20 minuten over hen heen klauterde om naar het toilet te gaan. Ze boden me na drie van deze acties een stoel op de voorste rij aan die er uiteindelijk voor zorgde dat ik toch nog een uurtje of zo geslapen heb.

Tegen de tijd dat ik in Sydney aankwam was ik nog steeds zwakjes maar mijn maag was zo leeg dat er niets meer was om misselijk van te zijn. In de trein van Sydney naar Katoomba heb ik gelukkig nog een uurtje heerlijk geslapen en bij aankomst in mijn nieuwe hostel werd ik zeer aangenaam verwelkomd, wat me weer heel wat beter deed voelen.

Het hostel in de Blue Mountains waar ik nu zit is zelfs zo geweldig dat ik besloten heb om hier ook voor de kerst te blijven. De Flying Fox – Jeroen nog maals bedankt voor de tip – is een klein, gezellig hostel met ontbijt en internet  inclusief. Ik heb zelfs geen stapelbed maar gewoon een normaal eenpersoonsbed, wat een luxe! Maar het beste van alles is de gezellige woonkamer en iedere avond kampvuur. De keuze om hier te blijven voor kerst was dan ook makkelijk al moet ik wel nog horen van mijn hostel in Sydney of ze accepteren dat ik nog een keer 7 nachten cancel, boven op de 10 die ik in november al gecanceld heb.

Vandaag heb ik lekker een dagje zitten fröbelen met verf en waskrijt, samen met twee andere Nederlandse meiden. Nu wordt het tijd voor wat actie. Ik heb al geen twee weken meer gewassen, moet boodschappen halen en eens gaan kijken wat er zo allemaal te doen is hier. Vanavond is er een barbecue. Dat zal het eerste echte eten zijn sinds eergisteren, dus nu maar hopen dat ik het binnen houd.

Op weg naar Alice Springs terwijl mijn medereisgenoten slapen overdenk ik de afgelopen dagen. Omdat het ene nog indrukwekkender was dan het andere heb ik even nodig om de herinneringen van een paar dagen geleden weer naar boven te halen.

Maar 500 km  naar het zuiden was ik 4 dagen geleden, in Coober Pedy. Deze hoofdstad van de wereldwijde opaalindustrie, waar iedereen onder de grond woont, is zonder twijfel de vreemdste plaats waar ik geweest ben in mijn leven. Het is bijna een soort van maanlandschap waar je in terecht komt, compleet met spaceshuttles die daar achtergelaten zijn na opnames van diverse sciencefiction films. Je vergeet bijna dat er één van de mooiste mineralen ter wereld onder dit landschap verborgen zit, opaal. Ook ik ben voor de bijl gegaan en heb een mooie halsketting en een paar oorbellen gekocht die me voor de rest van mijn leven zullen herinneren aan mijn bezoek aan deze vreemde plek.

Na de set van sciencefiction films verlaten te hebben kwam ik terecht in een landschap waar Indiana Jones zich prima thuis gevoeld zou hebben, Kings Canyon. Hier hebben we lange wandeltochten gemaakt dwars door de Garden of Eden en de Domes of the lost city en rond gehobbeld op de rug van een kameel. Maar het gaafste was wel om dit hele gebied vanuit de lucht te bekijken tijdens een korte helikoptervlucht. Helaas was het te bewolkt voor mooie zonsopgangen en zonsondergangen maar dat is de afgelopen 2 dagen helemaal goed gemaakt tijdens het bezoek aan de meest heilige plek van Australië.

Uluru is namelijk niet zomaar een rots midden in het rode hart van een land dat ooit aan de Aboriginals toebehoorde. Het is voor de oorspronkelijke bewoners de meest heilige plek op deze aardkloot. Vlakbij Uluru – op zo’n 50 km afstand – ligt nog een heilige plek, Kata Tjuta. Beiden hebben we de afgelopen 2 dagen bezocht en het was heel speciaal en ontzettend mooi om zo dicht bij deze plekken te komen. We hebben er de mooiste zonsopgangen en zonsondergangen gezien. Gezellig met een beker gun en een zak Doritos kijken hoe Uluru constant van kleur veranderd terwijl de temperatuur met een graad per minuut schijnt te dalen en de rijke lui naast je proosten met champagne.

Vanochtend ging de wekker voor de derde nacht op rij om vier uur voor de laatste zonsopgang bij Uluru en een wandeling rond de rots. Het beklimmen van Uluru was ook vanochtend tijdens de wandeling met gids weer een veelbesproken onderwerp. Zoals jullie misschien al eerder gehoord hebben of op mijn weblog hebben gelezen is het beklimmen des respectvol naar de Aboriginals toe maar niet verboden en word het nog veel gedaan door onnozele toeristen. Vanochtend was de levensgevaarlijke klim net als de afgelopen dagen gesloten wegens weersomstandigheden en men verwacht dat binnen nu en een jaar de klim helemaal gesloten word. 34 doden en vele gewonden sinds de opening van de klim alleen al lijkt me reden genoeg hiervoor.

Tegen de avond zullen we aankomen in Alice Springs en is alweer de laatste avond aangebroken van een geweldige trip. Voor iedereen die van plan is een tour te maken door de Australische outback en geïnteresseerd is in de Aboriginalcultuur zou ik zeggen doe het absoluut met Truely Tribal! Ik heb aan de afgelopen tien dagen een geweldig stel vrienden en een boel mooie herinneringen overgehouden.

Morgen gaat mijn reis weer verder richting Darwin. Van hieruit ga ik een heel andere omgeving in. Het is namelijk tijd om krokodillen te gaan spotten en het tropisch regenwoud van Kakadu en Litchfield in te duiken. De luchtvochtigheid schijnt daar momenteel rond de 90 procent te zijn bij een temperatuur van 40 graden, heerlijk toch?

• Klik hier om de foto’s van mijn outback trip te bekijken

Op weg naar Coober Pedy, rijdend door het droogste landschap dat ik ooit gezien heb kijken we uit naar koeien. We rijden momenteel namelijk door the world’s largest cattle station. Anna Creek Cattle Station is groter dan België, maar arme koetjes, ik heb nog nooit een wei met zo weinig gras gezien.

We zijn halverwege onze 10-daagse trip van Adelaide naar Alice Springs en het verveelt me nog lang niet. Zaterdagochtend zijn we met een groepje van 6 personen – inclusief onze gezellige tourguide Flick van Truely Tribal – op weg gegaan naar de Flinders Ranges. In deze bergketen ten noorden van Adelaide zijn we de eerste nacht ons verblijf uitgejaagd door een miljoen kleine vliegjes (en dan overdijf ik niet).Gelukkig is buiten slapen in een swag hier geen straf.

De tweede dag werden we al vroeg weggestuurd op mountainbikes om zo de eerste kilometers van de dag af te leggen. We zijn vroeg in de middag bezweet aangekomen in Aboriginal gemeenschap van Iga Warta. De airco van de bus was kapot dus we waren heel blij dat we een frisse duik in het zwembad konden nemen. Na het avondeten werd het kampvuur aangestoken en leerde onze gastheer Clif ons woorden in het Adnyamathanha. Hij vertelde ons vervolgens oude verhalen in deze taal die de Adnyamathanha mensen tegenwoordig nog steeds als eerste taal spreken voor het Engels. Er werd ook heerlijk brood gebakken in de kolen. De korst was helaas wel zo hard dat mijn beugel het niet overleefd heeft en ik vandaag in Coober Pedy op zoek moet naar een tandarts.

De volgende morgen is Flick al vroeg op weg gegaan om de airco te laten repareren, want geloof me, hoe koud het in Nederland nu ook mag zijn, met een temperatuur van 48 graden door de woestijn rijden in een bus zonder airco is ook geen pretje. Wij werden vroeg gewekt door loslopende pony’s en kippen en die dag heeft Clif ons onder zijn hoede genomen. Hij heeft ons zijn land laten zien en ons welkom geheten door onze gezichten te beschilderen met oker. Vooral de rotstekeningen waren erg bijzonder. Hij legde alles aan ons uit zoals zijn opa dat 43 jaar geleden, toen hij een jochie van 10 jaar oud was, ook heeft gedaan.

Tegen de avond werd het tijd om Flick te verwelkomen met een blij gezicht omdat de airco gerepareerd was en te beginnen aan onze zelfgemaakte boemerangs. Dat is een heel karwei waarbij je het stuk hout eerst met een bijl te lijf gaat en vervolgens met veel geduld moet bijschaven en bijschuren. Ik vond het wel heel erg gaaf om te doen, want al is hij nog steeds niet klaar hij ziet er nadat ik hem gisteren voor het eerst geolied heb al heel mooi uit.

Voor het gisteravond tijd was voor een biertje in William Creek Pub hebben heel wat kilometers af moeten leggen over de historische Oodnadatta Track, de oude weg van The Ghan trein volgend. Deze hebben ze moeten verplaatsen omdat de boel steeds onder water liep. Beetje raar in the middle of the desert. We hebben onderweg een bezoek gebracht aan een gekke Hollander die al ruim 40 jaar in de Australische outback woont, genaamd Talc Alf. Hij heeft een heel eigen kijk op het alfabet maakt beeldhouwwerken uit speksteen. Daar heb ik mijn eerste Australische stukje kunst aangeschaft.

Het plan was om te gaan wandelen over Lake Eyre, het grootste zoutwatermeer ter wereld dat droog staat en een stralend witte bodem heeft. Maar helaas… Kunnen jullie je de zandstorm nog herinneren die Sydney rood kleurde in september? Die kwam uit dit gebied en heeft de zoutvlakte helemaal in stof gelegd en dat zal de hele zomer zo blijven tot het weer een keer regent. Na ons vervolgens met zijn tienen in een verkoeld badje te hebben gepropt om te genieten van 3 miljoen jaar oud water dat hier uit de grond naar boven komt was het tijd voor ons biertje in Wlilliam Creek. Een leuke kroeg trouwens, enne pap, laat ik je nu niet op ideeën brengen met de foto’s…

Ik hoop dat ik dit ergens in Coober Pedy geüpload krijg vandaag met wat foto’s voor ik op zoek ga naar het gekleurde goud van Australië, Opaal. Bij aankomst in Alice Springs horen jullie vast weer van me.

• Bekijk hier mijn foto’s van mijn eerste 4 dagen in de outback.

Ja, ik ga mijn tv-debuut maken in Zuid-Korea. Ik ben namelijk de afgelopen 2 dagen op Kangaroo Island geweest met een cameraploeg uit Zuid-Korea. Ze worden gesponsord door de Australische regering om Australië te promoten in dit Aziatische land doormiddel van een documentaire en een fotoreportage. Dat was in ieder geval een leuk en bijzonder gezelschap.

Onze reis naar het op 2 na grootste eiland van Australië begon dinsdag vroeg in de ochtend toen we in het busje stapten van Adelaide naar de ferry in Cape Jervis. Deze bracht ons in een klein  uurtje naar Kangaroo Island. Onderweg heb ik dolfijnen gezien die aan het spelen waren in de golven van de boot. Ook bij aankomst op het eiland zagen we ze weer in Pannington Bay, helaas te ver weg voor mooie foto’s.

Voor we naar Seal Bay gingen om de Australian Sea-lions van dicht bij te bewonderen zijn we eerst naar een Eucalyptus farm gegaan. Hier maken ze van eucalyptusbladeren olie en andere producten. Dat was wel interessant, maar het leukste was toch wel de kleine Kangaroo Island Kangaroo, Luna. Op de boerderij vangen ze jonge kangoeroes op die hun mammie kwijt zijn.

Het volgende op het programma voor we eindelijk konden gaan zwemmen waren de Australian Sea-lions in Seal Bay. Samen met een lokale gids gingen we het strand op waar meer dan 200 van deze mooie dieren lagen te luieren in de zon. Geef ze eens ongelijk, het was zo’n 40 graden. Ook voor ons werd het dus tijd om een verkoelende duik te nemen. Dat hebben we dan ook gedaan in Vivvone Bay. Daar lagen de mooiste schelpen op het strand waar van ik er één vond die precies als een ring om mijn pink past. Dat is toch nog eens een mooi souvenir, niet waar?

Na het zwemmen werd het tijd om richting onze slaapplek voor de nacht te gaan, een cottage in the middle of nowhere. We hebben er lekker gebarbecued, kangoeroes, koala’s en echidna’s gespot en genoten van een lekkere cider bij het kampvuur. ‘s Avonds kregen we ook nog bezoek van Ted en Ed, 2 possums. Deze duiveltjes zijn vaste bewoners en komen ‘s avonds op bezoek op zoek naar voedsel. De gids vertelde het verhaal dat kort geleden een nieuwe gids slim dacht te  zijn. Hij had ‘s avonds voor hij ging slapen de tafel alvast gedekt voor het ontbijt. Dat vonden Ted en Ed wel leuk, maar de volgende ochtend was er niets meer over van het ontbijt voor de groep. De duiveltjes hadden met zijn tweetjes alles opgegeten.

De nacht heb ik niet doorgebracht in de cottage maar heerlijk buiten in een swag onder de sterrenhemel. Dat was nog eens lekker wakker worden de volgende ochtend, al was het wel erg vroeg. Na het ontbijt werd het tijd voor wat sportieve inspanning, sandboarden. In Little Sahara de berg op klimmen en zo hard mogelijk naar beneden gaan. Het is lastiger dan je denkt maar ik kreeg het toch meteen de eerste keer voor mekaar om in volle vaart de berg af te sjezen, super gaaf! Is weer eens wat anders om te doen op de elfde van de elfde, maar volgend jaar toch maar weer gewoon de opening van het vastelaovendsezoen vieren.

Na het sportieve gedeelte werd tijd om naar Flinders Chase National Park te gaan. Daar zijn de Remarkable Rocks en Admirals Arch. De Remarkable Rocks is een – de naam zegt het al – nogal merkwaardige rotsformatie. Door erosie hebben deze de meest aparte vormen gekregen en ik zou er uren kunnen doorbrengen zonder me te vervelen. Kijk maar naar de foto’s, die spreken voor zich.

Na het bezoek aan de rotsen werd het weer tijd om wat wildlife te spotten. Bij Admirals Arch leven de New Zeeland Fur Seals, de zuidelijke familie van de bewoners van Seal Bay. Ze leven op de rotsen bij Admirals Arch, een hele mooie grot. Onze gids, een Kiwi, vond uiteraard, dat omdat de Nieuw Zeelandse soort op de rosten leeft, het de stoere soort is ten opzichte van die Australische watjes die maar wat op het strand rondhangen. Hier kwam ik trouwens ook nog een provinciegenoot tegen; een Maastrichtenaar die al 41 jaar Downunder zat maar de vastelaovend nog steeds miste. Typisch op de elfde van de elfde.

Na een stevige lunch werd het helaas tijd om terug te gaan naar het vaste land. Ik had op dit eiland makkelijk een week kunnen blijven zonder me te vervelen. Dit is zonder twijfel het bijzonderste stukje Australië wat ik tot nu toe gezien heb.

Vandaag heb ik een dagje rust, morgen ga ik lekker wijn proeven in de Barossa Valley en zaterdag is het dan eindelijk zo ver; de outback in!

• Bekijk hier de foto’s van mijn favoriete stukje Australië

De afgelopen 3 dagen hebben in het teken gestaan van een reis langs de legendarische Great Ocean Road en Grampians National Park. Ik had al gehoord dat deze kustweg in de top 10 van kustroutes staat en dat is zeker niet voor niets.

Vrijdag moest ik vroeg uit de veren omdat ze me om 7 uur ‘s ochtends op kwamen halen bij het hostel. Na de rest van de groep overal in Melbourne opgehaald te hebben zijn we op weg gegaan naar de GOR. Voor het ontbijt stopten we in Torquay, de thuisbasis van de grote surfmerken Rip Curl en Quicksilver. Hier vlak in de buurt op Bells Beach vinden ook de wereldkampioenschappen surfen plaats als die in Australië worden gehouden.

In Torquay start ook officieel de Great Ocean Road. Het uitzicht is hier echt ontzettend mooi want je kijkt bijna de hele tijd uit over de oceaan met de mooiste stranden en aan de andere kant groene heuvels en valleien. Eén van die mooie groene valleien is Otway National Park. We hebben een korte wandeling gemaakt door dit regenwoud. Heel mooi maar het kan niet tippen aan het tropisch regenwoud van Daintree in het noorden van Queensland waar ik geweest ben.

Na een lunchstop met bezoek van emoes zijn we eindelijk daar naar toe gegaan waar het allemaal om draait; de spectaculaire limestone rotsformaties langs de kust met als bekendste The Twelve Apostles. Helaas zijn het er geen 12 meer. Doordat de steensoort erg zacht is kiepert er door weer en wind nog wel eens eentje om, zoals vooraan op de foto in 2005. Volgens mij waren het er nog zo’n 7 en een halve.

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan om de rest van de wonderbaarlijke kust te bekijken. Eentje met een leuk verhaal is de London Bridge. Dat was een brug met 2 bogen die verbonden was met het vaste land en gewoon te belopen was voor toeristen. Op een dag in 2005 is de boog die de brug met het land verbind ingestort door erosie. Op dat moment stonden er een man en vrouw op het uiteinde van de brug van het uitzicht te genieten. Oké vervelend als je daar staat, maar alles was in orde met hen. Er waren binnen no time helikopters in de buurt om hen te redden en het hele gebeuren te filmen en live op tv uit te zenden. Alles prima zou je zeggen, zei het niet zo dat de man en vrouw een buitenechtelijke verhouding hadden, de partners thuis hadden gelaten en er stiekem een romantisch weekendje tussenuit waren. Betrapt!

De rest van de tweede en de derde dag hebben we doorgebracht in de bus – waar natuurlijk Rowwen Hèze werd gedraaid vanwege het slotconcert – en Grampians National Park. We hebben daar een aantal wandeltochten gemaakt. Heel leuk bij 40 graden, maar het uitzicht waarmee je na de klim beloond werd was wel de moeite waard. Toen we boven op de berg bij stonden te komen van de klim, kwam het gesprek op ongelukken en littekens die iedereen daaraan had overgehouden. Dat begon met een brandwond van een hete kop thee en eindigde met het verhaal van onze gids die daar nog even een schepje bovenop deed. Zijn linker onderarm is verminkt met een hoop rare bobbels. Hoe dat gekomen is? Tijdens het vissen dacht een lief krokodilletje dat zijn arm een deel van het lekkere visje was dat hij uit het water haalde en deed hap. De onderarm hing nog met een beetje vel vast aan de bovenarm en hij moest samen met zijn vismaatje die ook nog een paar keer out ging onderweg 15 km terug lopen naar de auto om naar het ziekenhuis te gaan. Arm gelukkig goed gerepareerd na vele operaties en alles werkt nog. Ja, daar sta je dan met je verhaal over een litteken door een hete kop thee.

Ik ga ophouden met wauwelen want ik moet inkopen gaan doen voor mijn volgende trips; slaapzak, muggennet en dat soort zaken, want vanaf deze week word het voornamelijk kamperen. Eerst morgen 2 dagen naar Kangaroo Island en dan vanaf zaterdag voor 2 weken de outback in op weg naar Alice Springs en Darwin.

• Bekijk hier de foto’s van The Great Ocean Road

• Klik hier om de foto’s van The Grampians National Park te bekijken

Het is goedkoop, reizen met de nachtbus, maar in 3 dagen tijd 2 nachtbussen was toch een beetje  veel van het goede.

Afgelopen zondagnacht ben ik met de bus van Byron Bay naar Sydney gereisd. Ik vond het jammer om dit leuke hippieplaatsje weer te moeten verlaten. Ik zat daar in ‘The Arts Factory’ een alternatief hostel met onder andere de mogelijkheid om in een tipi te slapen. Ik sliep in een ander soort tent, een pentagon, heerlijk die buitenlucht. Het beste was nog wel dat ze een grote tuin hadden waar je gewoon je eigen meegebrachte gun kon drinken, als was dat de volgende ochtend wel wat minder…

Na 2 dagen en een nacht in Sydney te zijn geweest heb ik de volgende nachtbus gepakt, naar Melbourne. Sydney zie ik nog voldoende omdat ik daar de kerstdagen ga doorbrengen. Ik ga dan trouwens wel iets heel erg gaafs doen: skydiven! Toch een mooie manier om mijn reis door Australië af te sluiten, niet waar?

Sinds gisteren ben ik in Melbourne. Ik wist niet wat ik er van moest verwachten en vond het in het begin eigenlijk maar niets hier – en dat lag zeker niet aan het feit dat het bewolkt en 15 graden was 😉 – maar uiteindelijk is het toch wel een leuke stad. Ik zou hier geen week willen blijven maar de 2 dagen die ik hier heb gehad waren zeker de moeite waard.

Gisteravond ben ik naar St. Kilda Beach geweest omdat daar bij zonsondergang – er was geen zon, maar ja – de kleinste pinguïns ter wereld van hun nesten naar het water te zien gaan. Het was heel grappig om de 30 cm hoge figuurtjes over de rotsen zien te klauteren en naar het water te zien waggelen. Verder was het er voornamelijk koud.

Vandaag heb ik samen met Sanne, een andere Nederlandse meid Melbourne verder verkent. Daar was gisteren niet veel van gekomen omdat ik de halve dag geslapen heb, lang leve de nachtbus! We zijn naar de Queen Victoria Market geweest. Dit is een dagelijkse, overdekte markt van 3 voetbalvelden groot waar ze zelfs puppy’s verkochten. Daarna zijn we een wandeling gaan maken langs de rivier en hebben we ons onder de plaatselijke kakkers gemengd bij het paardenrennen. Deze week is namelijk de Melbourne Cup, de belangrijkste paardenraces van het jaar. Iedereen gaat daar op zijn paasbest naar toe. De outfit van de vrouwen is te vergelijken met die van de politici tijdens Prinsjesdag, met hoed en al. We hebben in ieder geval goed gelachen want vrouwen in zo’n outfit, te hoge hakken en flink wat cocktails kunnen leuke taferelen opleveren.

Morgen moet ik vroeg uit de veren om aan mijn 3-daagse Great Ocean Road trip naar Adelaide te beginnen. Mijn camera is in Sydney weer ‘ontzand’ dus gelukkig kan ik weer foto’s maken van al het moois daar.

• Bekijk hier de foto’s van Melbourne

Huh? Ja, inderdaad, ik zal oud en nieuw dit jaar niet in Sydney vieren maar gewoon in Nederland.

Doordat mijn verblijf in het regenwoud niet door kan gaan heb ik mijn plannen omgegooid en vlieg op 30 december terug naar Nederland. Ik zal dan oudejaarsdag rond de middag op Schiphol landen. Dat betekend dat ik het uitzicht op de Sydney Harbour Bridge en het Opera House inruil voor de Roermondse binnenstad, ook gezellig.

In de tussentijd heb ik een heel vol programma. Ik ga in de 2 maanden die ik nog te gaan heb heel Australië doorkruisen, inclusief West Australia. Dat stond eerst niet op de planning, maar het schijnt daar zo mooi te zijn dat ik het niet wil missen. De nieuwe route zal waarschijnlijk morgen te vinden zijn op mijn site. Ook het verslag over Nimbin volgt later want nu is het echt tijd om weer op het strand te gaan liggen.

Tot snel!

Paar uurtje later en bruiner update: Bekijk hier mijn nieuwe route

ps. Nimbin volgt morgen want nu is het tijd voor een biertje, ik lig er al een paar achter.

Nog even een korte update voor het slapen gaan. Het is nog vroeg, maar van al dat shoppen en luilakken op het strand raak je uitgeput.

Momenteel ben ik in Brisbane, de hoofdstad van Queensland. Hier ben ik eergisteren aangekomen. De kanotocht in Noosa heb ik geskipt. Het was erg gezellig samen met Jeanette in Noosa waar we samen een wandeling hebben gemaakt door her Noosa National Park en een walvis hebben gespot. Er schenen ook dolfijnen te zijn, maar die heb ik helaas gemist. Daarna zijn we lekker op een rustig strand gaan liggen. Na korte tijd kwamen we erachter waarom het zo rustig was en dat wij nogal veel kleding aanhadden. We lagen op het plaatselijke naaktstrand (foto’s helaas niet beschikbaar). Omdat Noosa zo gezellig was reis ik nu samen met Jeanette tot en met Byron Bay.

Brisbane is een grote stad, maar niet veel bijzonders. Het winkelcentrum is leuk, de Botanic Gardens waren wel aardig en het beste is de Street Beach. Bij gebrek aan zee en strand en een overvloed aan zon hebben ze hier naast de rivier een grote lagoon aangelegd met strand. Super tijdbesteding om bij te komen van een avond stappen. Dat kun je hier namelijk ook goed, al was de club waar ik geweest ben in Fortitude Valley wel erg prijzig.

Morgen vertrekken we naar Surfers Paradise. De naam is veelbelovender dan de verhalen die ik erover gehoord heb, maar er schijnt wel een Nederlandse snackbar te zijn. Ik heb wel trek in een lekker frietje speciaal met een frikandel, weer eens wat anders dan fish and chips. Verslag volgt.

Tot snel!

• Bekijk hier de foto’s van Noosa
• Klik hier om de foto’s van Brisbane te bekijken, inclusief een kijkje in mijn hostel.

Omdat ik toch niet om hét icoon van Australië heen kan ben ik vandaag naar de Australia Zoo geweest; de dierentuin van Steve Irwin.

Gisterochtend zijn we na een korte busrit vanuit Rainbow Beach waar we de avond daarvoor nog een prachtige zonsondergang hebben meegepikt aangekomen in Noosa. Het is vanuit dit mooie plaatsje aan de Sunshine Coast maar een uurtje rijden naar de dierentuin van The Crocodile Hunter in Beerwah.

Na in de bus een documentaire te hebben gekeken over Steve Irwin en de dierentuin konden Jeanette en ik eindelijk met eigen ogen de veelbesproken dierentuin gaan bekijken. Je hoort er heel verschillende verhalen over. De een vindt het maar een Amerikaanse en commerciële toestand en de ander is van mening dat het geweldig is en je hier naar toe moet omdat Steve Irwin hét icoon  van Australië is. Nou, ik vind het een beetje van beide. Het is commercieel, wel mooi en het hoort bij een bezoek aan Australië.

Er waren vooral veel inheemse dieren te bekijken; allerlei vogels, alligators, kangoeroes, koala’s en natuurlijk krokodillen. In de Wildlife Warriors Show werden krokodillen gevoerd en er was een vogelshow. In Roo Heaven liepen tamme kangoeroes rond die gevoerd en geaaid konden worden en we hebben Indische olifanten gevoerd. Maar het leukste vond ik toch wel om een koala vast te houden en ermee op de foto te gaan. Ze zijn zo lief en zacht, ik zou er zo één mee naar huis willen nemen, maar ik weet niet of Sjors en Jimmy dat zo leuk zouden vinden.

Morgen gaan we naar het Noosa Natoinal Park en relaxen in het zonnetje op afgelegen stranden en de dagen daarna ga ik waarschijnlijk een 3-daagse kanotocht maken.

See you!

• Bekijk hier de foto’s van de zonsondergang in Rainbow Beach.
• Klik hier om de foto’s van de Australia Zoo te bekijken.

De afgelopen 3 dagen heb ik doorgebracht op het grootste zandeiland ter wereld, Fraser Island.

Na donderdagmiddag naar een uur durende safetybriefing te hebben geluisterd werd ik vrijdagochtend samen met 65 andere backpackers in groepen van 11 op de ferry naar Fraser gezet voor een 3-daagse selfdrive tour.

Voor we de ferry bereikt hadden zaten we al vast in het zand en konden we gaan duwen. Na aankomst op het eiland bleek het strand gelukkig wat harder te zijn en ging het rijden soepeler. Op Fraser moet je wel goed rekening houden met de getijden anders kom je gegarandeerd in de zee terecht en daar zitten haaien en die bijten je blub. We zijn daarom in één weg doorgereden over 75 Mile Beach – dat ook als landingsbaan voor vliegtuigen wordt gebruikt – naar het Moheno shipwrek. Dit is een van de vele scheepswrakken voor de kust van Fraser Island en ligt op en in het strand. Bij hoog water komt het in zee te liggen. Ik ben er bij hoog en laag water geweest, heel mooi oud ijzer!

Slapen deden we in tentjes langs ‘t strand, het toilet bestond uit bosjes – wel een gat van 50 cm diep graven – de douche was een creek in de buurt en het zand diende als zeep. De afwas, tsja, dat doe je gewoon met zeewater en wat zand, afwasmiddel vinden de vissen niet zo lekker. Het eten moesten we constant in jeep bewaren anders had je grote kans op bezoek van de locals, de dingo’s (wilde honden) die alles opaten. Bij een andere groep is dat gebeurd en die hadden dus geen eten meer voor de tweede dag.

De avonden werden gevuld door lekkere muziek via de stereo van de jeep – wel iedere 90 minuten de motor starten anders zaten we met een lege accu – drankspelletjes met veel goon en bier, sterke verhalen en de sterren aan de hemel tellen.

De tweede dag ben ik samen met Kim om half 5 opgestaan om naar de zonsopgang te kijken. Die was geweldig mooi en het vroege opstaan zeker waard. Om 6 uur werd de rest ook langzaam wakker. De jongens ontdekten dat hun tentje was veranderd in een panorama-tent doordat de buitentent was weggewaaid. Ach ja, normaal moet je vet betalen voor en kamer met zo’n uitzicht.

Na een stevig ontbijt en de boel ingepakt te hebben zijn we naar Indian Head gereden om van het uitzicht te genieten. Daarna zijn via een avontuurlijke binnenweg naar Lake McKenzie gehobbeld. We kwamen een paar keer vast te zitten, maar er zonder te duwen wel weer uit. Lake McKenzie heeft een spierwit zandstand en en het water is helder blauw. Doordat het na een paar meter van heel ondiep naar heel diep veranderd, is er een lichtblauw deel wat in een keer overgaat in heel donkerblauw, echt spectaculair om te zien.

Na terugkomst van Lake McKenzie hebben we onze tentjes weer opgezet en zijn snel gaan koken voor het om half 7 donker werd. De avond was weer erg gezellig en gelukkig zonder dingo bezoek, al zag ik wel een paar ogen in de bosjes. We zijn naar het strand gegaan om daar een wonderbaarlijk natuurverschijnsel te ontdekken. Door een soort alg die zonlicht spaart werden het strand en de oceaan verlicht door allemaal kleine neonblauwe glimmertjes. Als je ze over je handen uitwreef werden die helemaal verlicht.

Dag drie stond in het teken van Lake Wabby. Voor we er waren kwamen we door een opeenvolging van strand, regenwoud en giga zandduinen die me deden denken aan een scène uit Star Wars. In één keer vanuit het niets vonden we in dit droge landschap een donkergroen meer. Het was sport om zo hard mogelijk van de zandduin omlaag te rennen, buikschuiven of rollen om in het meer te plonzen. Daar zaten catfish in, een vissoort die je dode huid opeet als je stil blijft liggen. In kuuroorden betaal je een vermogen voor een behandeling maar wij kregen die gratis.

Na Lake Wabby werd het tijd om de ferry van 1 uur terug naar Rainbow Beach te nemen. Daar hebben we na een hete douche om van het zand af te komen, de trip gisteravond afgesloten met een biertje. Inmiddels is iedereen op mij en een ander meisje na alweer vertrokken naar de volgende bestemming.

Vanavond ga ik naar een zandduin in Rainbow Beach om naar de 74 verschillende kleuren van het zand te kijken en de zonsondergang. Morgen vertrek ook ik weer en ga verder zuidwaarts naar Noosa om misschien een bezoek te brengen aan de Australia Zoo, de dierentuin van van Steeve Irwin, maar eigenlijk zie ik hier alle dieren al in het wild. Waarom zou ik dan geld gaan uitgeven aan een dierentuin?

• Klik hier om de foto’s van Fraser Island te bekijken.