Jongens, we leven nog! We zitten ver van Caïro en de onrusten op het Tahrirplein en de Israelische ambassade verwijderd. Vorige week zaterdagavond zijn we er nog overheen gebanjerd. Het stond er wel vol met politie, militairen, tanks en een handje vol demonstranten op iedere hoek van het plein. Verder was het er wel behoorlijk druk, maar dat scheen normaal te zijn op zaterdagavond.

Zondag waren we nog met onze gids op het plein en toen hing er blijkbaar al wat in de lucht. We werden namelijk weggestuurd door een militair toen Mo – onze gids – ons het een en ander uit wilde leggen ter plekke. Ook na een paar meter terug te zijn gaan staan was het nog niet goed en werden we dwingend verzocht te vertrekken omdat ze onrusten verwachtten. Nou, ik moet je zeggen; die militairen en agenten waren allemaal broekies van hooguit een jaar of 23 en ze keken alsof ze zelf in de broek scheten van angst in plaats van wij.

Na vertrek uit de grote stad zijn we naar de woestijn gegaan waar helemaal niets van de eventuele onrust in Caïro te merken was. Wel waren veel van de politieposten op de weg niet bemand of was het personeel te lui om uit hun hokje te komen. Normaal gesproken wordt daar overal gevraagd wie en met wie je bent, wat je komt doen en waar je naar toe gaat. Het nut ontgaat me er een beetje van en de Egyptenaren zelf hechten er sinds de revolutie dus ook blijkbaar ook minder belang aan. Er is in dit land eigenlijk gewoon geen autoriteit meer en dat merk je aan dit soort dingen.

Een paar dagen geleden kwamen hier in Aswan waar we nu zitten de berichten binnen die in Nederland ongetwijfeld ook op het nieuws zijn geweest. Het was weer goed mis in Caïro. De Israelische ambassade zou aangevallen worden en er waren grote protesten op het Tahrirplein, maar vrijdag hoorden we dat het allemaal wel mee viel. Gisteren hoorden we via via weer berichten dat er 1.100 doden gevallen zouden zijn, maar of dat nu waar is of niet weet niemand hier. Lekker vaag allemaal maar ik ben blij dat we nu hier zitten en niet op het Tahrirplein.

Hier in Aswan waren de afgelopen dagen ook protesten. Niet tegen de Isralelische ambassade maar van de Nubische bevolking die proberen gebruik te maken van de situatie om na jaren alsnog hun gelijk te krijgen. Bij het aanleggen van de Aswandam en Grote Dam moesten duizenden inwoners van het zuiden van Egypte namelijk verkassen omdat hun dorpen onder water kwamen te staan door het Nassermeer. Ze zouden een nieuwe plek krijgen om te wonen, maar daar is nooit wat van terecht gekomen. Ze wonen al tientallen jaren in soort van tijdelijke nederzettingen en proberen nu de Mubarak weg is alsnog hun gelijk te krijgen.

Wij komen voorlopig nog niet in de hoofdstad dus blijven ver van het geweld. Morgen gaan we naar Luxor en daarna door naar de Rode Zee kust. Onze laatste dag zitten we maar een aantal uren in in Caïro. Ons hotel heeft een heerlijk dakterras, goed eten, wijn en waterpijpen, dus daar komen we de avond wel door tot we terugvliegen naar de kou.

Ik kan nu geen foto’s uploaden dus alle stoere, gekke en leuke verhalen houden jullie nog van me te goed.

See ya!

Update: De foto’s staan inmiddels online. Klik hier om ze te bekijken.

Eindelijk is het zo ver; ik mag mijn backpack weer inpakken! Het is tijd voor vakantie! Zaterdag vertrekken we voor 16 dagen naar het warme Egypte. Niet om lekker lui aan het strand te liggen – al klinkt dat ook erg aanlokkelijk – maar om het hele land te doorkruisen. هنا نأتي مصر !

Je moet er wel wat voor over hebben. Zaterdagochtend om half 5 staat onze chauffeur klaar om ons naar Schiphol te brengen. Iris bedankt! Als het goed is zijn we dan na een uurtje of 5 vliegen in Caïro. Daar hebben we 3 dagen om lekker te rellen op het Tahrirplein, stenen te tellen van de piramides van Djoser en Gizeh, te shoppen op de Khan al-Khalili bazar en replica’s van door de Engelsen gejatte schatten te bewonderen in het Egyptisch museum.

Daarna wordt het tijd om de grote stad te verlaten en lekker in de grootste zandbak ter wereld te gaan spelen. Na een paar uurtjes rijden komen we – als ik onderweg nog niet verkocht ben voor een paar kamelen – aan bij de eerste oase. En laten we eerlijk zijn, een oase, dat klinkt altijd zo idyllisch dus ik ben wel benieuwd wat het voorstelt. Na de Bahariyya Oase te hebben verlaten hobbelen we richting Crystal Mountain en via de Zwarte Woestijn naar de Witte Woestijn. Daar schijnt het vol te staan met kalkstenen paddenstoelen en is de zonsondergang geweldig mooi. Daar gaan we onze eerste nacht onder de Egyptische sterrenhemel doorbrengen. Als die in Egypte net zo mooi zijn als in Australië dan wil ik volgens mij nooit meer anders.

Op dag 5 gaan we een bezoek brengen aan weer twee oases. In de Farafra Oase gaan we een schijnbaar nogal wazige kunstenaar bezoeken. Geen idee wat ik daar moet, maar het klinkt als een déjà vu en toe was het wel leuk. Daarna gaan we via de oude Islamitische stad Al Qasr en nog wat zand gehapt te hebben door naar onze eindbestemming van de dag; de Dakhla Oase. Daar slapen we in een bedoeïenenkamp, en al heb ik geen idee wat ik me daar bij voor moet stellen, het klinkt wel gezellig.

De volgende dag word het leuk voor Marc want zijn favoriete item staat op het programma, de kamelentocht. Pas toen ik hem verzekerde dat die optioneel is en het van mij niet per sé hoeft omdat ik al ervaring heb met kameelhobbelen wilde hij deze reis wel boeken. Hè Marc? 😉 We gaan deze dag door naar de laatste oase van de trip, de Kharga Oase. Ook hier gaan we weer bij de Bedoeïenen overnachten en dit keer gaan ze ook voor ons koken. Als het maar niet alleen maar bonen en linzen zijn…

Next morning gaan we naar Aswan en wordt het weer tijd voor wat oude stenen en cultuur. Ik kijk vooral uit naar het bezoek aan Abu Simbel. De tempel is verplaatst om verdrinking te voorkomen nadat de Aswandam gebouwd was. Ze hadden hem natuurlijk ook kunnen laten staan, dan had je een spectaculaire duiklocatie erbij gekregen in het Nassermeer. Nu moeten weer door de woestijn sjouwen om er te komen.

Na Aswan wordt het tijd voor een dagje relaxen. We gaan bootje varen op de Nijl. Het is verplicht de hele dag lekker luieren op het dek van onze Feloeka waar we ook de nacht gaan doorbrengen onder de sterren. De volgende dag komen we dan in Luxor aan, tenzij we opgegeten zijn door een paar Nijlkrokodillen. Maar dat zal wel goed komen want Down Under hebben ze me ook met rust gelaten.

Vanuit Luxor gaan we uiteraard naar de oude stad Thebe, naar de Vallei der Koningen en Koninginnen en vast en zeker naar nog veel meer tempels, graven en standbeelden. Volgens mij kan ik net als in China vorig jaar geen tempel meer zien op het eind van de reis… Daarom wordt het na alle piramides, oases en woestijn tijd voor zon, zee en strand. We gaan namelijk nog een paar laatste dagen doorbrengen in Sharm el-Naga. Dit schijnt een super duikstek te zijn waar het resort een eigen huisrif heeft waar je zo naar toe kan zwemmen en vissies kijken.

Helaas wordt het na een paar dagen snorkelen en duiken dan toch echt tijd om weer een volle dag in de bus te zitten richting Caïro en terug te vliegen naar ons koude kikkerlandje.

هنا نأتي مصر ? Puzzel het uit!

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik voor het laatst met een duikbril op m’n snoet en een zuurstoftank op m’n rug kopje onder ging in het West-Australische Ningaloo Reef. Een ervaring om nooit meer te vergeten, maar toch trok het me niet om af en toe een keer de Maas in te springen en op zoek naar vis te gaan. Om een niet al te grote flater te slaan bij mijn knappe Egyptische duikinstructeur tijdens mijn aanstaande vakantie in september leek het me verstandig toch even een opfriscursus te doen. Afgelopen woensdag zat ik dus samen met nog een paar anderen weer in de schoolbanken, niet met uitzicht op een tropisch strand maar op de grijze muren van onze gemeentelijk trots; De Roerdomp.

Tijdens het uurtje theorie kwam ik er al snel achter dat ze het hier toch iets anders doen dan bij de Skippies. Van een kwart van de handgebaren had Chantal nog nooit gehoord en hoezo maximaal twee duiken op een dag? Ik kan me toch echt wel een dag van drie duiken herinneren… Oh, en dan nog de mooiste. Bij behalen van de volgende duikrang – 2*  genoemd in Nederland – zou ik ook nachtduiken mogen uitvoeren. Oh, dat is dan anders dan bij PADI. Nee hoor, ook bij PADI mag je als Open Water Diver nog niet ’s nachts duiken. Laat ik dat nu op de dag van het behalen van mij Open Water nog gedaan hebben. Nou ja, lang leve de omgang met regels in Australië, want die nachtduik was best leuk, ook al lagen alle vissen te slapen en heb ik volgens mij alleen een kreeft of zoiets gezien.

Net voor ik kon beginnen met gapen werd het eindelijk tijd om de duikuitrusting in elkaar te gaan zetten en kopje onder te gaan. Joepie, ik heb altijd al een keer De Roerdomp van 3 meter diepte willen bewonderen. Eenmaal alles in elkaar te hebben gezet was ik alweer snel gewend aan het duikgevoel, heerlijk. Alleen jammer dat er zo weinig vis te zien was. Met trimzwemmen kom je tenminste nog om de paar meter een Walvis tegen… 😉

Na alle oefeningen goed doorlopen te hebben inclusief een drenkelingen redding (Die waren ze me ook vergeten te leren Down Under.) was voor mij de conclusie dat ik er in Egypte wel weer tegenaan durf. Laat die knappe duikinstructeur maar komen.

Binnenkort meer over mijn aanstaande rondreis door het land van de pyramides en Cleopatra, maar eerst nog een paar weekjes werken.