Vorige week heb ik bij de enige echte Roermondse bokswinkel zo’n bitje gekocht, dat stond tenslotte op het boodschappenlijstje voor de eerste training. Ze hadden ze in allerlei soorten, maten en prijsklassen en tsja, wat moet je dan kiezen? De goedkoopste onder het motto “ze zullen me toch wel niet hard gaan slaan”, de meest blitse roze “want ik moet er toch wel een beetje modieus op staan” of toch voor de zekerheid maar even aan die brede gast bij de kassa vragen?

Na een heel verhaal over de verschillen en na uitgelegd te hebben wat ik van plan ben werd het onder het motto “die goedkope zou goed moeten zijn, maar doe toch maar die dure want ik wil wel hééééél zeker zijn dat ik mijn tanden nog allemaal heb na november en misschien slaan ze toch wel hard” gekozen voor een of andere blauw bitje dat weliswaar een tientje duurder was maar zeker het beste.

Wil ik dat ding thuis in mijn mond stoppen, past het voor geen meter. Daar zit je dan mooi met je coole blauwe bitje… Dan maar eens de gebruiksaanwijzing lezen… Blijk je dat ding te moeten koken, afkoelen, voorbijten, afkoelen in ijswater en dan maar hopen dat het past. Nou ja, koken, daar ben ik redelijk bedreven in dus dat komt wel goed dacht ik.

Vanmiddag de pan op het vuur gezet, gekookt, gebeten, gekoeld en gepast. Meteen goed en staat het niet fantastisch? Of was die roze toch net een tikje modieuzer geweest?

“Okay…” “Wat ga je doen?” “Jij bent gek!” “Stoer hoor!” “Ga je dat echt doen?!” Is dat niet heftig?” “Okay, ja ik ga dat echt doen, ik ben gek, of ik stoer ben moet nog maar blijken, nogmaals, ja ik ga het echt doen en het zal best heftig zijn maar ik hou wel van een uitdaging.”

Dus… Wat ga ik doen? Ik ga BOKSEN! Niet zo maar boksen, nee ECHT boksen, ja ook een wedstrijd. Waarom? Omdat het me een te gekke uitdaging lijkt en uiteraard voor het goede doel.

Je weet wel hoe dat gaat, na al die maanden zondigen, vastelaovend is voorbij, de zomer komt eraan… Tijd om die frietjes, frikandellen, biertjes en pizza’s wat vaker te laten staan en de sportmodus weer aan te zetten. Dat had ik net goed en wel een weekje gedaan toen Marc met een ‘fantastisch’ idee kwam. Hij was de avond ervoor naar de presentatie van het Boksgala Roermond geweest, wat hij namens JCI Roermond mede organiseert. Net wakker, klaar om naar het werk te gaan was de opmerking tussen neus en lippen door: “Hey, is det eigelik nieks veur dich om mit te bokse?”

Ja, ik had me vorig jaar tijdens een weekendje weg met de Juniorkamer (JCI) inderdaad laten ontvallen (waarschijnlijk na een paar biertjes) dat als er net als in 2015 weer een Boksgala zou komen ik het wel cool zou vinden om mee te doen. Schijnbaar liep daar iemand rond met een goed geheugen en werd ik op een short list gezet.

Maar ja, echt meedoen, dat is wel andere koek natuurlijk. Impulsief als ik ben besloot ik toch eigenlijk à la minuut dat ik dat ging doen. Met de sponsoring en zo zou het wel goed komen. Tegen de middag waren mijn collega’s, vrienden en ouders op de hoogte van mijn plannen, was ik 25 keer voor gek verklaard en vastbesloten door te zetten. Een week later was het contract getekend en had Marc bij een vriend een loodzware kick bag uit de kelder gesleept. Ik weet nog steeds niet hoe ik dat ding op moet gaan hangen, maar daar vind ik wel wat op. Vorige week heb ik zo’n bitje en een springtouw gekocht tijdens een bezoekje aan een echte bokswinkel. Zwemmen doe ik nu een paar keer per week om alvast een ieniemienie beetje conditie op te bouwen zodat ik hopelijk niet helemaal voor lul sta op de eerste training.

O ja, de eerste training… Die is aanstaande dinsdagavond al. De eerste van heel veel trainingen die mij als ongetraind, absoluut niet fitte Chantal met een beetje overgewicht, klaar moeten stomen voor mijn bokswedstrijd op 25 november 2017 tijdens het Roermonds Boksgala.

Tot dinsdag!

Jongens, we leven nog! We zitten ver van Caïro en de onrusten op het Tahrirplein en de Israelische ambassade verwijderd. Vorige week zaterdagavond zijn we er nog overheen gebanjerd. Het stond er wel vol met politie, militairen, tanks en een handje vol demonstranten op iedere hoek van het plein. Verder was het er wel behoorlijk druk, maar dat scheen normaal te zijn op zaterdagavond.

Zondag waren we nog met onze gids op het plein en toen hing er blijkbaar al wat in de lucht. We werden namelijk weggestuurd door een militair toen Mo – onze gids – ons het een en ander uit wilde leggen ter plekke. Ook na een paar meter terug te zijn gaan staan was het nog niet goed en werden we dwingend verzocht te vertrekken omdat ze onrusten verwachtten. Nou, ik moet je zeggen; die militairen en agenten waren allemaal broekies van hooguit een jaar of 23 en ze keken alsof ze zelf in de broek scheten van angst in plaats van wij.

Na vertrek uit de grote stad zijn we naar de woestijn gegaan waar helemaal niets van de eventuele onrust in Caïro te merken was. Wel waren veel van de politieposten op de weg niet bemand of was het personeel te lui om uit hun hokje te komen. Normaal gesproken wordt daar overal gevraagd wie en met wie je bent, wat je komt doen en waar je naar toe gaat. Het nut ontgaat me er een beetje van en de Egyptenaren zelf hechten er sinds de revolutie dus ook blijkbaar ook minder belang aan. Er is in dit land eigenlijk gewoon geen autoriteit meer en dat merk je aan dit soort dingen.

Een paar dagen geleden kwamen hier in Aswan waar we nu zitten de berichten binnen die in Nederland ongetwijfeld ook op het nieuws zijn geweest. Het was weer goed mis in Caïro. De Israelische ambassade zou aangevallen worden en er waren grote protesten op het Tahrirplein, maar vrijdag hoorden we dat het allemaal wel mee viel. Gisteren hoorden we via via weer berichten dat er 1.100 doden gevallen zouden zijn, maar of dat nu waar is of niet weet niemand hier. Lekker vaag allemaal maar ik ben blij dat we nu hier zitten en niet op het Tahrirplein.

Hier in Aswan waren de afgelopen dagen ook protesten. Niet tegen de Isralelische ambassade maar van de Nubische bevolking die proberen gebruik te maken van de situatie om na jaren alsnog hun gelijk te krijgen. Bij het aanleggen van de Aswandam en Grote Dam moesten duizenden inwoners van het zuiden van Egypte namelijk verkassen omdat hun dorpen onder water kwamen te staan door het Nassermeer. Ze zouden een nieuwe plek krijgen om te wonen, maar daar is nooit wat van terecht gekomen. Ze wonen al tientallen jaren in soort van tijdelijke nederzettingen en proberen nu de Mubarak weg is alsnog hun gelijk te krijgen.

Wij komen voorlopig nog niet in de hoofdstad dus blijven ver van het geweld. Morgen gaan we naar Luxor en daarna door naar de Rode Zee kust. Onze laatste dag zitten we maar een aantal uren in in Caïro. Ons hotel heeft een heerlijk dakterras, goed eten, wijn en waterpijpen, dus daar komen we de avond wel door tot we terugvliegen naar de kou.

Ik kan nu geen foto’s uploaden dus alle stoere, gekke en leuke verhalen houden jullie nog van me te goed.

See ya!

Update: De foto’s staan inmiddels online. Klik hier om ze te bekijken.

Eindelijk is het zo ver; ik mag mijn backpack weer inpakken! Het is tijd voor vakantie! Zaterdag vertrekken we voor 16 dagen naar het warme Egypte. Niet om lekker lui aan het strand te liggen – al klinkt dat ook erg aanlokkelijk – maar om het hele land te doorkruisen. هنا نأتي مصر !

Je moet er wel wat voor over hebben. Zaterdagochtend om half 5 staat onze chauffeur klaar om ons naar Schiphol te brengen. Iris bedankt! Als het goed is zijn we dan na een uurtje of 5 vliegen in Caïro. Daar hebben we 3 dagen om lekker te rellen op het Tahrirplein, stenen te tellen van de piramides van Djoser en Gizeh, te shoppen op de Khan al-Khalili bazar en replica’s van door de Engelsen gejatte schatten te bewonderen in het Egyptisch museum.

Daarna wordt het tijd om de grote stad te verlaten en lekker in de grootste zandbak ter wereld te gaan spelen. Na een paar uurtjes rijden komen we – als ik onderweg nog niet verkocht ben voor een paar kamelen – aan bij de eerste oase. En laten we eerlijk zijn, een oase, dat klinkt altijd zo idyllisch dus ik ben wel benieuwd wat het voorstelt. Na de Bahariyya Oase te hebben verlaten hobbelen we richting Crystal Mountain en via de Zwarte Woestijn naar de Witte Woestijn. Daar schijnt het vol te staan met kalkstenen paddenstoelen en is de zonsondergang geweldig mooi. Daar gaan we onze eerste nacht onder de Egyptische sterrenhemel doorbrengen. Als die in Egypte net zo mooi zijn als in Australië dan wil ik volgens mij nooit meer anders.

Op dag 5 gaan we een bezoek brengen aan weer twee oases. In de Farafra Oase gaan we een schijnbaar nogal wazige kunstenaar bezoeken. Geen idee wat ik daar moet, maar het klinkt als een déjà vu en toe was het wel leuk. Daarna gaan we via de oude Islamitische stad Al Qasr en nog wat zand gehapt te hebben door naar onze eindbestemming van de dag; de Dakhla Oase. Daar slapen we in een bedoeïenenkamp, en al heb ik geen idee wat ik me daar bij voor moet stellen, het klinkt wel gezellig.

De volgende dag word het leuk voor Marc want zijn favoriete item staat op het programma, de kamelentocht. Pas toen ik hem verzekerde dat die optioneel is en het van mij niet per sé hoeft omdat ik al ervaring heb met kameelhobbelen wilde hij deze reis wel boeken. Hè Marc? 😉 We gaan deze dag door naar de laatste oase van de trip, de Kharga Oase. Ook hier gaan we weer bij de Bedoeïenen overnachten en dit keer gaan ze ook voor ons koken. Als het maar niet alleen maar bonen en linzen zijn…

Next morning gaan we naar Aswan en wordt het weer tijd voor wat oude stenen en cultuur. Ik kijk vooral uit naar het bezoek aan Abu Simbel. De tempel is verplaatst om verdrinking te voorkomen nadat de Aswandam gebouwd was. Ze hadden hem natuurlijk ook kunnen laten staan, dan had je een spectaculaire duiklocatie erbij gekregen in het Nassermeer. Nu moeten weer door de woestijn sjouwen om er te komen.

Na Aswan wordt het tijd voor een dagje relaxen. We gaan bootje varen op de Nijl. Het is verplicht de hele dag lekker luieren op het dek van onze Feloeka waar we ook de nacht gaan doorbrengen onder de sterren. De volgende dag komen we dan in Luxor aan, tenzij we opgegeten zijn door een paar Nijlkrokodillen. Maar dat zal wel goed komen want Down Under hebben ze me ook met rust gelaten.

Vanuit Luxor gaan we uiteraard naar de oude stad Thebe, naar de Vallei der Koningen en Koninginnen en vast en zeker naar nog veel meer tempels, graven en standbeelden. Volgens mij kan ik net als in China vorig jaar geen tempel meer zien op het eind van de reis… Daarom wordt het na alle piramides, oases en woestijn tijd voor zon, zee en strand. We gaan namelijk nog een paar laatste dagen doorbrengen in Sharm el-Naga. Dit schijnt een super duikstek te zijn waar het resort een eigen huisrif heeft waar je zo naar toe kan zwemmen en vissies kijken.

Helaas wordt het na een paar dagen snorkelen en duiken dan toch echt tijd om weer een volle dag in de bus te zitten richting Caïro en terug te vliegen naar ons koude kikkerlandje.

هنا نأتي مصر ? Puzzel het uit!

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik voor het laatst met een duikbril op m’n snoet en een zuurstoftank op m’n rug kopje onder ging in het West-Australische Ningaloo Reef. Een ervaring om nooit meer te vergeten, maar toch trok het me niet om af en toe een keer de Maas in te springen en op zoek naar vis te gaan. Om een niet al te grote flater te slaan bij mijn knappe Egyptische duikinstructeur tijdens mijn aanstaande vakantie in september leek het me verstandig toch even een opfriscursus te doen. Afgelopen woensdag zat ik dus samen met nog een paar anderen weer in de schoolbanken, niet met uitzicht op een tropisch strand maar op de grijze muren van onze gemeentelijk trots; De Roerdomp.

Tijdens het uurtje theorie kwam ik er al snel achter dat ze het hier toch iets anders doen dan bij de Skippies. Van een kwart van de handgebaren had Chantal nog nooit gehoord en hoezo maximaal twee duiken op een dag? Ik kan me toch echt wel een dag van drie duiken herinneren… Oh, en dan nog de mooiste. Bij behalen van de volgende duikrang – 2*  genoemd in Nederland – zou ik ook nachtduiken mogen uitvoeren. Oh, dat is dan anders dan bij PADI. Nee hoor, ook bij PADI mag je als Open Water Diver nog niet ’s nachts duiken. Laat ik dat nu op de dag van het behalen van mij Open Water nog gedaan hebben. Nou ja, lang leve de omgang met regels in Australië, want die nachtduik was best leuk, ook al lagen alle vissen te slapen en heb ik volgens mij alleen een kreeft of zoiets gezien.

Net voor ik kon beginnen met gapen werd het eindelijk tijd om de duikuitrusting in elkaar te gaan zetten en kopje onder te gaan. Joepie, ik heb altijd al een keer De Roerdomp van 3 meter diepte willen bewonderen. Eenmaal alles in elkaar te hebben gezet was ik alweer snel gewend aan het duikgevoel, heerlijk. Alleen jammer dat er zo weinig vis te zien was. Met trimzwemmen kom je tenminste nog om de paar meter een Walvis tegen… 😉

Na alle oefeningen goed doorlopen te hebben inclusief een drenkelingen redding (Die waren ze me ook vergeten te leren Down Under.) was voor mij de conclusie dat ik er in Egypte wel weer tegenaan durf. Laat die knappe duikinstructeur maar komen.

Binnenkort meer over mijn aanstaande rondreis door het land van de pyramides en Cleopatra, maar eerst nog een paar weekjes werken.

De afgelopen paar dagen ben ik lekker bezig geweest met het maken van de nieuwe website van mijn vrienden van de Staf van Sinterklaas. Het duurt nog een tijdje voor hij in het land is maar je kunt nooit vroeg genoeg zijn met het uitnodigen van de Sint en zijn Pieten. Dit jaar heeft de Staf van Sinterklaas ook weer een Ballonnenpiet in het team. Wie o wie zou dat toch zijn? 😉

Neem eens een kijkje op de geheel vernieuwde site van de Sint en boek snel!

Weer helemaal bijgekomen van het weekendje lekker weg in eigen stad ofwel de SamenLoop voor Hoop? Ik wel in ieder geval. Lekker genietend van een vrije dag heb ik een aantal leuke foto’s verzameld van de SamenLoop waar wij met ons team Eine Ongerein op staan.

Bekijk ze in mijn Picasa webalbum.

Deze foto’s komen allemaal van de fotosite Oypo. Op de website www.oypo.nl staan nog veel meer foto’s van het weekend.

De volledige opbrengst van de via www.oypo.nl/slvh bestelde foto’s wordt beschikbaar gesteld aan de SamenLoop voor Hoop Roermond.

135.000 Euro is het voorlopige eindbedrag van de SamenLoop voor Hoop Roermond 2011. Dat maakte organisator Marc Breugelmans gisterenmiddag nadat de laatste meters gelopen waren bekend. Het definitieve eindbedrag laat nog even op zich wachten omdat er nog acties gehouden worden de komende maanden.

Wij hebben met ons team ‘Eine Ongerein’  daar een aardig steentje van honderden euro’s aan bij gedragen. Daarvoor hebben we gelopen, kaarsenzakken verkocht, brillen gepoetst, glow sticks verkocht, mensen verrast met een bezoek aan onze Mistery Guest en ik heb als Clown Tallie samen met collega Clown Monique ballonfiguren in alle soorten en maten verkocht. Één van mijn creaties staat zelfs op internet te koop als persfoto.

O ja, en hoeveel ballonnen zaten nou in de pot die in onze kraam stond? We hebben de meest uiteenlopende aantallen gehoord. 300? 734? 1.000? Nou, het waren er maar liefst 2.996. Er zaten gelukkig ook mensen dichter in de buurt met raden. Degene die gewonnen heeft zal daar z.s.m. bericht van ontvangen zodat de prijs in ontvangst kan worden genomen.

Nu een dagje lekker rust want dat was wel nodig na die weinige uurtjes slaap van afgelopen weekend. Daarom heb ik er vannacht maar meteen 14 gedaan, is dat ook weer ingehaald.

Op 28 en 29 mei 2011 vindt op Sportpark de Wijher de SamenLoop voor Hoop weer plaats. En dit jaar doet ook Clown Tallie mee!

De SamenLoop voor Hoop is een 24 uur durende wandelestafette, waarbij teams van vrijwilligers een etmaal rondes wandelen of rennen op de atletiekbaan van Sportpark de Wijher. Daarnaast organiseren de deelnemers tijdens en voorafgaand aan het evenement activiteiten om geld in te zamelen voor KWF Kankerbestrijding. Verschillende lokale artiesten zullen hun opwachting maken en om elf uur ’s avonds op 28 mei is er een indrukwekkende kaarsenceremonie, waarbij wordt stilgestaan bij degenen die de strijd tegen kanker hebben verloren.

Helaas zie ook ik, net als iedereen steeds meer mensen om me heen strijden tegen de ziekte. De een wint de strijd, maar de ander is er niet tegen opgewassen verliest die oneerlijke strijd. Daarom vind ik de SamenLoop voor Hoop een ontzettend belangrijk evenement, want het is een hele mooie manier om met z’n allen te strijden tegen die klote ziekte.

In 2008 heb ik ook meegelopen met de SamenLoop in Roermond en dat zal ik ook dit jaar weer doen, met Team Eine Ongerein. Daarnaast zal ik beide dagen als Clown Tallie ballonfiguren gaan verkopen voor de SamenLoop. Ik maak ieder ballonfiguur wat je maar wil. Is het een eenvoudig figuur? Dan betaal je maar 1 euro. Wil je een superballonbeest? Betaal 2 euro en laat je verrassen.

De ballonnen zijn aangeschaft van een daarvoor gesponsord bedrag, dus iedere euro gaat naar KWF Kankerbestrijding. Leden Spaarkas Aad Remunj: Bedankt voor jullie bijdrage!

Kom allemaal op 28 en 29 mei 2011 naar Sportpark de Wijher en koop bij mij een Ballon voor Hoop!

Ben je nieuwsgierig naar wat ik allemaal kan maken van ballonnen? Klik hier.

Sinds afgelopen week is mijn nieuwe website van Clown Tallie online: www.clowntallie.nl. De website staat boordevol foto’s van mijn nieuwste balloncreaties en je kunt er ook de enige echte Clown Tallie kleurplaat downloaden. Want wat is er nu leuker dan je eigen kleurplaat hebben? 🙂

Nieuwsgierig geworden, wil je me uitnodigingen voor jouw feestje? Kijk op www.clowntallie.nl.